Als het maar rustig blijft in Bergen op Zoom

Tussen 2008 en 2010 heeft de Regionale Inlichtingendienst (RID) Midden- en West-Brabant ervoor gezorgd dat een nieuwe politieke groepering in Bergen op Zoom van begin af aan werd tegengewerkt. De groep Vonk kreeg buitengewoon veel aandacht van politie en overheid, en er werd zelfs een informant in haar midden gerund door de RID.

Dit is een samenvatting van het volledige artikel: https://documentatieinlichtingen.wordpress.com/2012/06/24/rid-bespioneerde-kritische-jongerengroep/

Het verhaal begint in 2008. Een aantal jeugdvrienden (leeftijd 16/17 tot 19/20 jaar) besluit zich te verzetten tegen de komst van de extreem-rechtse Nederlandse Volksunie (NVU) in hun stad. Uit stukken die Buro Jansen & Janssen via de Wob in handen kreeg, blijkt dat de lokale overheid zwaar had ingezet op de extreem-rechtse demonstratie. Niet alleen de NVU, maar ook de tegenstanders, en vooral mogelijke aanhangers van AFA, worden nauwlettend in de gaten gehouden. In werkelijkheid verloopt de door het ‘Comité geen fascisten in onze stad’ (later Vonk) georganiseerde tegengeluid rustig.

Toch zal de komst van de NVU naar Bergen op Zoom voor de RID genoeg reden zijn om in vroeg stadium een informant onder de leden van Vonk te werven. De ontwikkelingen rondom de groep jongeren worden op de voet gevolgd. Een pand dat al tien jaar leeg staat kraken, een infoavond over Griekenland, bedreigingen vanuit extreemrechts, samen aan een demonstratie in een ander stad deelnemen, alles wordt geduldig door de overheid vastgelegd. De RID vervolgt haar inlichtingenoperatie ook als deze idealistische jongeren een politieke partij oprichten om mee te doen aan gemeenteraadsverkiezingen in Bergen op Zoom. Politie en gemeente hebben ondertussen een omvangrijk dossier over de groep en haar leden samengesteld.

Pas eind 2010 blijkt dat jeugdvriend en zelfverklaarde apolitieke basgitarist Bram B. informant is voor de RID. Bram zegt dat de politieagenten hem tijdens het eerste gesprek voorspiegelden dat de demonstratie van de NVU uit de hand was gelopen en dat de leden van de groep ‘Comité geen fascisten in onze stad’, de voorloper van Vonk, daarom in de gaten moesten worden gehouden. Bram B. had ook schulden en was daarom chantabel. Hij beweerde tijdens een van de gesprekken met Vonkleden dat de agenten hem een schrikbeeld hadden voorgehouden van een man die met de RID samenwerkte en dat op een gegeven moment aan zijn vrouw had verteld. Volgens de RID’ers zou deze vrouw hem verlinkt hebben en leeft de man nu ergens anders onder een andere naam. Bram was dus een gewaarschuwd mens.

Bram B. verschafte onder andere op verzoek informatie over geplande activiteiten van Vonk, hielp de RID aan namen van de leden en identificeerde mensen op foto’s. De RID was geïnteresseerd in de activiteiten van de groep tegen racisme, fascisme en extreem rechts, maar toont ook interesse in de CJB, de NCPN, dierenrechten activisten, de politieke partij Vonk en allerhande activiteiten van de idealistische jongeren.

Na zijn ontmaskering is Bram door verschillende mensen geconfronteerd. Een jeugdvriend die achter jouw rug met de politie gaat praten over jouw leven, ideeën, meningen en activiteiten, dat maakt diepe indruk. Ook met Buro Jansen & Janssen heeft Bram een paar keer contact gehad, maar een duidelijke reconstructie van zijn rol blijft moeilijk. Stukken die via de WOB zijn opgevraagd geven hierbij een ontluisterende inkijk in de complete handelswijze van RID, politie en gemeente.

Bram geeft aan zich verrader te voelen, maar ook weer niet. “Na mijn laatste contact met de RID, heb ik vermeld er niet meer mee door te willen gaan en me een verrader voel tegenover vrienden. Dat was nogal een dubbel gevoel, want ik vond me geen verrader, aangezien er geen sprake is geweest van spionage of doorspelen van informatie. Toch voelde het zo.”

Bij het verwerkingsproces van de infiltratie zijn diverse vragen gesteld ook politieke. Een actieve groep wil immers graag weten ‘wat er mis is gegaan’, en graag leren van de ‘misstap’ van iemand die dan wel misschien geen ‘kernlid’ was, maar zeker een goede vriend. De beslissing van Vonk en Buro Jansen & Janssen om uiteindelijk met het volledige verhaal naar buiten te treden, is dan ook niet ingegeven door wrok of wraakgevoelens, maar door een zekere politieke onmacht.

De overheid vliegt lelijk uit de bocht met de infiltratie van Vonk, en de gewezen informant geeft niet langer thuis. Een groep als Vonk rest vervolgens weinig anders dan de openbaarheid te zoeken. Omdat Bram verdere medewerking heeft geweigerd is het van belang dat dit verhaal niet alleen in Bergen op Zoom, maar ook in de rest van het land bekend wordt. Hij heeft immers als muzikant vele kraakpanden en alternatieve podia bezocht, waarbij onbekend is of hij daar ook gesprekken is aangegaan uit oogpunt van informatievergaring

Los van de rol van Bram B. roept zijn functie als informant ook vragen op over controle en toezicht op een dienst als de RID en haar baas de AIVD. Vonk, die inmiddels is opgeheven, was een open actiegroep. Op geen enkel moment in haar bestaan, zowel onder de namen ‘Comité geen fascisten in onze stad’, ‘Comité Artikel 1’ en Vonk vormde zij een bedreiging voor de rechtsorde of de democratie.

De jongerengroep verzette zich met open vizier tegen extreem-rechts. Zij ging het debat aan met de burgemeester, maakte deel uit van de Jeugdraad van de stad, kondigde haar acties en demonstraties openlijk aan, nam deel aan het politieke debat en de gemeenteraadsverkiezing, liet de politie binnen na de kraak van de Vips, toonde op verzoek legitimatiebewijzen en bezocht het politiebureau om nader uitleg te geven over hun activiteiten.

Hoeveel intimidatie moet je als jongere accepteren? En hoeveel intimidatie van de overheid is geoorloofd om mensen hun deelname aan het maatschappelijk proces te frustreren? Zicht hebben op mensen die mogelijk in de fout kunnen gaan, was dat de reden van deze inlichtingenoperatie? Is dat niet een open-einde opdracht die infiltratie in elke organisatie mogelijk maakt? Want per slot van rekening kan een ieder altijd een keer een fout begaan.

Bron: http://www.burojansen.nl/artikelen_item.php?id=491

PS.:

Uit een (inmiddels verwijderde) post op IndyMedia blijkt dat de ‘Bram B.’ uit deze zaak Bram Bergs heet en zoals in het volledige artikel staat speelt hij in de band ‘All on Black’. Zijn facebook en hyves zijn blijkbaar http://www.facebook.com/bram.bergs en http://brambergs.hyves.nl/. Of hij nog actief is in de kraakbeweging en nog steeds in Bergen op Zoom woont is onduidelijk.

Bram Bergs

juni 23, 2012

in AIVD/RID

RID bespioneerde kritische jongerengroep

De actiegroep Vonk, die als partij in 2010 deelnam aan de gemeenteraadsverkiezingen in Bergen op Zoom, blijkt een kleine twee jaar in de aandacht van de RID te hebben gestaan. Een van de leden van Vonk verschafte de politie tegen betaling informatie over de geplande activiteiten.

Telefoonnummer RID Midden- en West-Brabant, ‘gecodeerd’ als bouwtekening

Een groep jonge mensen was in 2008-2009 buitenparlementair actief in Bergen op Zoom, een kleine stad in Brabant. Zij hebben zich vooral ingezet tegen extreem-rechts, maar hielden zich ook bezig met andere maatschappelijke thema’s. Na korte tijd besloten ze een politieke partij op te richten, Vonk, met de intentie deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen van maart 2010.

De lijsttrekker kreeg ‘woensdagavond al applaus van de concurrentie en gisteren nog eens lovende woorden van diverse partijen’, schreef BN/De Stem op 6 maart 2010. Een VVD-lid had zich zelfs verheugd op de debatten met de jongerenpartij en vond hun campagne ‘heel goed.’ De overheid was echter minder te spreken over Vonk. Binnen de protestpartij blijkt van juni 2008 tot en met eind 2010 een informant actief te zijn geweest.

Actiecomité

Het verhaal begint in 2008. Een aantal jeugdvrienden besluit zich te verzetten tegen de komst van een extreem-rechtse politieke partij, de Nederlandse Volksunie (NVU), in hun stad. De NVU wil op 1 maart 2008 demonstreren in Bergen op Zoom. De jongeren zetten een comité op en melden een tegendemonstratie aan voor 1 maart. Burgemeester Polman (D66) besluit de NVU toestemming te geven maar twee tegendemonstraties te verbieden.

Twee actievoerders van het ‘Comité geen fascisten in onze stad’ worden tijdens een overleg op 29 februari 2008 onder druk gezet om hun geplande vreedzame demonstratie niet door te laten gaan. Het BN De Stem had hun initiatief twee dagen eerder wereldkundig gemaakt. De jongeren hadden de gemeente op 24 februari 2008 toestemming gevraagd voor een vreedzaam tegengeluid.

‘Onduidelijk is of dit ook gevolgd wordt door de achterban, Antifascistische Actie (AFA) zou namelijk meedoen’, vermeldt het verslag van het driehoeksoverleg van 1 maart om 9.15u. In de situatierapportage 4 van die dag is te lezen dat ‘in het RID-kanaal ook informatie is dat er mogelijk AFA-aanhangers zullen komen. Omvang, aard, wijze van vervoer etc onbekend.’ Voor 1 maart is door de burgemeester een noodverordening uitgevaardigd.

In de situatierapportage (sitrap) van 28 februari, twee dagen voorafgaande de betoging van de NVU, staat onder het kopje district Bergen op Zoom dat het broeit onder de jongeren in de stad. ‘Onrust op het Rijksscholengemeenschap i.v.m. organiseren vechtpartijen a.s. zaterdag’, is een melding in het BPS (bedrijfsprocessensysteem) van de politie. Een andere betreft een melding van een ‘bewoner van de Kastanjelaan dat jongeren zaterdag mogelijk vanuit flats spullen naar beneden gaan gooien (er broeit wat).’

Beide meldingen worden in de situatierapportage 4 van 1 maart 2008 als ‘NIET bevestigde signalen’ aangemerkt. De eerste rapportage van 27 februari vermeldt dat op verschillende locaties in Bergen op Zoom ‘NVU rot op’ is gespoten. De Regionale Inlichtingendienst (RID) waarschuwt in de sitrap 3 van 29 februari ‘rond de demonstratieroute teksten zullen worden aangebracht die zich richten tegen de NVU.’

In rep en roer

Een dag voorafgaande de demonstratie is de spanning bij politie en gemeente voelbaar. In de derde sitrap wordt vermeld dat de burgemeester heeft besloten dat ‘bij het verschijnen van de film van Wilders de demonstratie (van de NVU red.) zal worden verboden.’

Een noodverordening, twee verboden demonstraties, een flyer met gedragsregels, een discussie over vlaggenstokken, een bewonersbrief… kortom, de gemeente is in rep en roer. ‘Team Bergen Woensdrecht verwacht dat […] er affiches geplakt zullen worden, geflyerd wordt en mogelijk ook objecten worden beklad met leuzen.’ Ook weet het team Bergen-Woensdrecht volgens de sitrap al dat ‘na afloop van de demonstratie het in het uitgaanscentrum van de stad onrustig kan worden.’

Jongeren in de stad zijn onrustig, maar er is blijkbaar veel ruis bij politie en RID. De vechtpartijen en flat-acties zijn signalen die ongefundeerd zijn. Het aantal tegendemonstranten is niet duidelijk. De relatie met de actievoerders van ‘Comité geen fascisten in onze stad’, de latere leden van Vonk, wordt niet duidelijk. De korpschef schrijft dit ook in zijn antwoord op een Wob-verzoek. ‘Er is geen enkele registratie dat deze dag rechtstreeks is gelinkt naar ‘Vonk’ en / of ‘Comite Geen fascisten in onze stad’.

Vreemd is echter wel dat er geen processen-verbaal of andere mutaties in de politiesystemen aan de groep zijn gelinkt, terwijl er ‘wel andere documenten, situatierapportages en verslagen van het driehoeksoverleg’ bij de politie aanwezig zijn ‘waarin wordt gelinkt naar Vonk’. De groep werd voor haar eerste publieke optreden al aangemerkt als subject voor een inlichtingenoperatie van de RID, zo zal later blijken.

Demonstraties

Zaterdag 1 maart 2008, de dag van de NVU-demonstratie, wordt de driehoek (burgemeester, hoofdofficier van justitie en hoofdcommissaris van politie) ieder heel uur op de hoogte gehouden. De politie-commandanten komen elk half uur bijeen. Hoewel een officiële tegendemonstratie niet is toegestaan, verzamelen op diverse locaties zich bewoners van de stad. De eerste sitrap van de dag meldt dat ‘de plaatselijke bevolking onrustig is.’ ‘Er verzamelen zich jonge Marokkanen bij V&D; er is een verkenningseenheid in de buurt’. (driehoeksoverleg 12.00 uur)

Volgens sitrap 6 van die dag betreft het een grote groep. De antifascistische demonstranten worden extra door politie en de RID in de gaten gehouden. ‘Vijf man (links) zijn gesignaleerd op de Wouwsestraatweg […] hebben camera’s etc.’ (sitrap 6) en ‘er hebben zich 40 AFA’s bij Luifeltje opgesteld; de ME gaat daar naartoe om af te schermen en eventueel te bevelen zich te verwijderen’. (driehoeksoverleg 13.00 uur)

Rond 13.00 uur hebben zich overal langs de route van de NVU-betoging mensen verzameld. ‘V&D ongeveer 60 man, Oude Stationsweg 25 man, tegendemonstratie Piuspark bij Piusplein, 50 personen AFA op Bredaseweg, aan voorzijde van het station staat een groepje van 6 man, 15 Marokkanen bij tunneltje’, vermeldt het minuut tot minuut verslag in de sitrap 7. Onder het kopje RID staat ‘groep van 25 personen NVU op parkeerplaats gemeentehuis, allen zijn links georiënteerd’, als een verwarrend bericht.

Duidelijk is wel dat AFA in de gaten wordt gehouden. ’13:46 Alle AFA’s als dusdanig herkenbaar zijn, kan gehandeld worden volgens noodverordening en mag er aangehouden worden’, vermeldt rapportage 8. Het eerste half uur van de demonstratie worden er zeven mensen, waaronder vier antifascisten, aangehouden voor het niet opvolgen van een politiebevel. Tot dan toe lijkt alles rustig te verlopen.

De spanning binnen het driehoeksoverleg stijgt met name om 14.00 uur. ‘Grote groep Marokkaanse jongeren bij Piuspark, en geen aandacht van de landelijke media.’ Vanuit een helikopter en via politieagenten in burger worden de tegendemonstranten in de gaten gehouden.

Aanhoudingen

In sitrap 8 gaat het nog om duizend demonstranten op het Piusplein, maar de ‘teleheli’ stelt dat aantal in sitrap 9 bij naar 150-200 personen. De verkenners zeggen dat het om ongeveer 200 à 300 man zou gaan en de RID zegt dat het om ‘een hele grote groep buitenlanders gaat, die gelet op de omstandigheden geen goede sfeer creëren.’ Het lijkt allemaal erger dan het is. Er gebeurt niets ernstigs bij het plein. Het journaal van de dag vermeldt dat er regelmatig werd opgeroepen om zoveel mogelijk aanhoudingen te verrichten.

‘Halverwege de Kastanjelaan houdt zich iemand op die een doosje eieren onder zijn jas heeft. Het is niet uitgesloten dat er met eieren gegooid gaat worden’, meldt de RID in rapportage 8. In die buurt worden vier mensen gearresteerd voor het niet opvolgen van een bevel van de politie of voor het roepen van opruiende leuzen. ‘Er is een steen geworpen naar een collega, diverse aanhoudingen gezien bij de parkeerplaats naast het postkantoor’, vermeldt het vijfde driehoeksoverleg van 15 uur.

Om 15:07 worden volgens sitrap 9 ‘stenen verzameld in de buurt van het spoortunneltje’. Het treinstation, het eindpunt van de demonstratie, is dan al weer bijna bereikt. Even is het spannend bij stationsplein, maar de RID meldt dat het plein om 16.04 wordt schoon geveegd.

Om 17.00 is het weer rustig, meldt het zevende overleg en wordt het persbericht van de gemeente en de politie besproken. Uiteindelijk worden er 17 of 18 tegendemonstranten gearresteerd, voornamelijk voor het niet opvolgen van een bevel van de politie, een enkele voor het roepen van opruiende leuzen en één voor openlijke geweldpleging. Een lichtgewonde die geen medische verzorging nodig had en een ‘grimmige sfeer’ was het resultaat van die dag. De politie en gemeente concluderen dat ‘de demonstratie redelijk rustig is verlopen.’ Niemand van het ‘Comité geen fascisten in onze stad’ werd tijdens het tegenprotest gearresteerd.

Hoewel het tegenprotest door de burgemeester werd verboden, stonden er toch honderden inwoners van Bergen op Zoom langs de route. De NVU’ers werden naast gejoel getrakteerd op eieren, een enkele steen en verse hondenpoep. Grote onrust bleef uit en de driehoek toonde zich tevreden. De NVU zou zeker niet de week erop terugkeren.

Niets wees erop dat er iets werd voorbereid of het moet de zin zijn geweest uit de eerste situatierapportage van 27 februari. ‘Door de RID is een informatie coördinatie gestart in verband met deze voorgenomen demonstratie van de NVU.’ De opmerking betreft enkel de NVU-demonstratie van 1 maart, maar waarom zijn er dan wel documenten, situatierapportages en verslagen van het driehoeksoverleg bij de politie aanwezig waarin wordt gelinkt naar het antifascistische comité? Is na de demonstratie besloten om de groep in de gaten te houden? Op grond waarvan? Het organiseren van een protest tegen extreem-rechts?

Unheimlich gevoel

Na de demonstratie zijn de antifascistische jongeren zo enthousiast dat zij besluiten zich blijvend te organiseren. Eerst in het Comité Artikel 1 (van de Grondwet, red.) en later de Vonk, kortweg Vonk genoemd. De groep van ongeveer dertig merendeel jongeren kraakte na enkele eerdere acties in juni 2008 een pand.

Dit kraakpand wordt de uitvalsbasis voor een reeks activiteiten, waaronder het opzetten van een politieke partij in 2009 om aan de volgende gemeenteraadsverkiezingen deel te nemen. Geheel onverwacht haalde Vonk 1,9 procent van de stemmen, niet genoeg voor een zetel, maar wel een teken van steun in Bergen op Zoom.

November 2010, als de groep een doorstart maakt, wordt duidelijk dat binnen Vonk een informant actief is. Begin 2011 wordt hiervoor een speciale bijeenkomst belegd waar vijftien personen bij aanwezig zijn. De gemiddelde leeftijd ligt rond de 19/20 jaar. Een actieve groep jongeren, politiek gemotiveerd en betrokken. Een groep politieke krakers die zich actief buitenparlementair roeren. Jong, geëngageerd, niet stoer maar ook niet soft en actief op vele fronten.

Sinds 20 november 2010 is er onderling uitgebreid gecommuniceerd over informant Bram. Verschillende leden van Vonk hebben hem vervolgens geconfronteerd met de ontdekking. De mensen zijn boos en verontwaardigd. Bram was een jeugdvriend, een goede bekende. Hij maakte dan wel niet actief deel uit van Vonk, maar hij was er altijd en kende iedereen.

Alle leden van de groep erkennen dat er rekening mee is gehouden. Een informant in je groep is altijd mogelijk als je politiek actief bent. Dat het echt gebeurt, is een ander verhaal. Een informant in hun midden, nee niemand had dat echt verwacht. Een soort unheimlich gevoel blijft hangen.

Er is informatie over deelnemers van de groep verzameld. Het roept allemaal vragen op over wie, wat en waarom. De groep opereerde in de openheid en had voornamelijk een lokaal karakter, organiseerde zich zelfs als politieke partij om deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Welk democratisch belang is gediend bij een inlichtingenoperatie rond een dergelijke club?

Brede politieke beweging

Terug naar de start van Vonk. De jongeren hadden zich in eerste instantie vooral georganiseerd tegen fascisme en racisme en stond bekend onder de namen ‘Comité geen fascisten in onze stad’, ‘Comité Artikel 1’ en Vonk. De groep demonstreerde niet alleen tegen de NVU in Bergen op Zoom, Oss, Den Haag of Den Bosch, maar organiseerde ook activiteiten voor jongeren rond fascisme en racisme. Zoals op 26 februari 2009, een bijeenkomst voor jongeren uit Bergen op Zoom over antifascisme en op 5 mei van datzelfde jaar vindt er een bevrijdingsfestival plaats in het kraakpand.

Vonk organiseerde al deze activiteiten zonder een bijdrage van de gemeente. Bergen op Zoom had echter wel ‘twee ton subsidie in de wacht gesleept om radicalisering terug te dringen. Het geld, geschonken door het rijk, moet vooral gebruikt worden voor acties gericht tegen polarisatie en rechts-extremisten’, schrijft BN/De Stem op 25 augustus 2008. De jongeren van Vonk kwamen echter niet in aanmerking. De subsidie ging wel naar ‘specialisten’, jongerenwerkers en de politie, ook ter bestrijding van extreem-links, zo vertelde een jongerenwerker.

Jongeren die zich inzetten tegen fascisme en racisme, zijn misschien onconventioneel, maar betrokken bij de lokale politiek en het dagelijks leven in Bergen op Zoom. Voor buitenstaanders was de groep gemakkelijk te benaderen. Het gebruikelijke krakerstenue ontbrak echter. Ze hadden een jonge frisse uitstraling en een sterke bereidheid om het debat aan te gaan.

De activisten van Vonk vermeden dan ook niet de officiële activiteiten van de gemeente. Zij maakten deel uit van de Jeugdraad van de stad en waren aanwezig op de officiële dodenherdenking in 2009. Zowel in de Jeugdraad als via hun contact gegevens was de groep gemakkelijk te benaderen. De groep probeerde in het geheel niet anoniem te blijven.

Zelfs toen de groep een pand had gekraakt en daar activiteiten en feesten organiseerde, werd rekening gehouden met de buurt. Buurtbewoners werden, nadat de gekraakte voormalige discotheek Vips was opgeknapt, uitgenodigd om een kijkje te komen nemen. Niet iedereen die de Vips bezocht was een voorstander van kraken. Het merendeel van de buurt bleek echter wel enthousiast over het feit dat er eindelijk na tien jaar wat met het pand gebeurde. Ook de regionale krant BN De Stem besteedde op 11 augustus 2008 ruim aandacht aan Vonk. Onder de kop ‘Krakers knappen discotheek Vips weer beetje op’ werden de krakers in het zonnetje gezet.

Naast het antifascisme/-racismewerk werden in het kraakpand aan de Huijbergsestraat 4 party’s, benefietfeesten, informatie-bijeenkomsten of andere manifestaties en demonstraties georganiseerd. Zo vond december 2008 een bijeenkomst plaats over de situatie in Griekenland. Maar ook een manifestatie over het geweld van de staat Israël, demonstraties tegen het kraakverbod, een filmavond over dierenrechten en een bijeenkomst op 1 mei rond de dag van de arbeid.

De groep voorzag niet alleen in haar eigen behoeften. Haar activiteiten werden door een breed publiek bezocht. Misschien dat Vonk een gevoelige snaar heeft weten te raken in het bedaagde Bergen op Zoom en zodoende verstrikt raakte in een inlichtingenoperatie.

In aanraking met de politie

Die gevoelige snaar had de groep zeker geraakt bij de lokale politie. Nu is de relatie tussen autoriteiten en krakers meestal niet erg betrokken, maar de jonge actievoerders van Vonk konden op veel politieweerstand rekenen. Op 1 maart 2008 werd hun eerste demonstratie verboden. Twee dagen voor de demonstratie werden actievoerders van Vonk aangehouden bij het uitdelen van folders en moesten zij hun identiteitspapieren tonen.

Al eerder waren de jongeren opgevallen, maar lukte het de politie niet om een folder te bemachtigen. ‘Op maandag 25 februari 2008 zou er in de middag gefolderd zijn op de Bredasestraat door een viertal ‘links uitziende’ personen. Proberen via via een folder te achterhalen’, vermeldt de RID-paragraaf van de situatierapportage van 27 februari.

Drie maanden later, tijdens een demonstratie tegen de NVU op 31 mei 2008 in Oss, werden alle antifascisten aangehouden. Volgens de afspraken met de gemeente Oss hadden zij een uur gedemonstreerd. Toen de tegenactie was beëindigd, werd iedereen ingesloten door de mobiele eenheid en aangehouden. De politie wilde voorkomen dat de tegendemonstranten de NVU-demonstratie zouden verstoren.

Juni 2008 verliep de kraakactie van de disco op de hoek van de Huijbergsestraat en de Schoolstraat zonder problemen. Aanwezigen in het zojuist gekraakte pand moesten zich echter wel legitimeren. Twee maanden later ging het echter mis. De politie viel tijdens het eerste benefietfeest ‘Electricity Party’ de Vips binnen. Bij de huiszoeking nam de politie alle aanwezige drank en de geluidsinstallatie in beslag.

Bewoners van het pand waren eerder op de dag bij het politiebureau langs gegaan. ‘Ook kwamen op dat moment 3 personen op het bureau die behoren tot de krakers (bewoners) van het pand. Wilden weten wat de regeltjes waren omdat het voor hun een woning was en zij gewoon een feestje wilden geven’, vermeldt het proces-verbaal van 29 augustus. De aanwezige agenten vertellen hen dat zij contact op moeten nemen met het ‘hoofd afd. toezicht en handhaving die een en ander met de brandweer zou kortsluiten.’

In het proces-verbaal van de huiszoeking staat dat ‘omstreeks 20.00 uur door de brandweer en Handhaving van de Gemeente geconstateerd is dat het pand niet voldeed aan de bouwverordening en veiligheidseisen en er waarschijnlijk meer dan 50 personen in het pand waren.’ De burgemeester gaf een machtiging af en de politie ging over tot ontruiming. Daarop volgende feesten en ook het cafébezoek werden door de autoriteiten met rust gelaten.

Griekenland is overal

Nu zijn demonstraties die verboden worden, mensen die zich moeten legitimeren als zij folders uitdelen en vreemde huiszoekingen in kraakpanden tijdens evenementen geen ongewone verschijnselen, maar deze groep alternatieve jongeren leek extra in de gaten te worden gehouden. Aan het eind van het jaar werd een deelnemer van de actiegroep op het politiebureau ontboden vanwege een informatiebijeenkomst die in het teken stond van de onlusten, demonstraties en het politiegeweld in Griekenland.

De twee functionarissen die de persoon te woord stonden gingen daarbij zeer intimiderend te werk. Tijdens het gesprek lieten zij doorschemeren dat zij allerlei kennis over hem hadden. “Hoe gaat het nu op school in Tilburg”, beten ze hem toe om aan te tonen dat ze wisten waar hij op school zat. De politie stond erop dat de bijeenkomst in de Vips werd afgelast. Vonk besloot geen gehoor te geven aan het dreigement van de politie.

‘Naar aanleiding van dit gegeven (een uitnodiging die van het internet was geplukt, -red.) overleg geweest met TC en gemeente. Standpunt is dat deze bijeenkomst niet in dat pand kan/mag doorgaan op grond van de onveilige situatie’, vermeldt het proces- verbaal. ‘Vervolgens telefonisch contact gelegd met … (naam met stift zwart gemaakt). Wilde een discussie beginnen over de wet en regelgeving. […] Deze discussie niet aangegaan’, vervolgt het proces-verbaal.

De politie heeft vervolgens iemand uitgenodigd op het bureau om het standpunt van de gemeente over te brengen, maar de informatiebijeenkomst ging wel gewoon door. Die avond zijn de agenten Paul Jacobs (wijkagent Putte) en Meino Dam (wijkagent centrum) rond 20.30u bij het kraakpand langs gegaan. Zij schrijven in het proces-verbaal: ‘Er bleken met hem (de persoon die de deur open deed -red.) maar 11 personen aanwezig te zijn in het pand. Volgens … (naam zwart gemaakt) waren dit alle mensen die er thuis hoorden. Er waren GEEN mensen afgekomen op de bijeenkomst van buiten af.’

Het proces-verbaal wekt de indruk dat een van de mensen in het kraakpand heeft gezegd dat de 11 mensen, allemaal deelnemers van Vonk waren. Door in de laatste zin van het verslag van de controle ‘geen’ in hoofdletters te schrijven, lijkt het erop alsof de politie precies wist wie wel of niet deel uitmaakte van de groep.

Big Brother Bergen op Zoom was duidelijk actief rond de groep Vonk en haar sympathisanten. Hoewel de demonstratie van de NVU op 1 maart 2008 enigszins grimmig verliep, vonden er dat jaar op 15 maart en 13 september manifestaties plaats zonder spanningen. De politie voelde echter een sterke behoefte om de groep Vonk in kaart te brengen door ze te pas en te onpas zonder reden naar hun identiteitspapieren te vragen.

Daar bleef het niet bij. In het proces-verbaal van een stille tocht op 10 januari 2009 tegen het geweld van de staat Israël meldt de verbalisant van de camerawagen: ‘via de camera’s goede beelden kunnen maken, helaas geen foto’s.’ Aan de demonstratie deden honderd mensen mee afkomstig uit Bergen op Zoom.

Vonkleden bedreigd

De politie was niet de enige die de activisten van Vonk op de huid zat. Ook sommige buurtbewoners bedreigden de jongeren. Augustus 2009 viel een dronken buurtbewoner de mensen die in het pand wonen en werken lastig. De politie was pas 45 minuten na melding ter plaatse. De agenten vertelden de krakers dat ze geen overlast mochten veroorzaken en zicht rustig moesten houden. Uiteindelijk stuurden zij de man weg. Een maand eerder was er ingebroken in het kraakpand waarbij persoonlijke spullen waren gestolen.

April 2009 kwam er een melding binnen bij de politie dat de straat en stoep van het kraakpand onder de verf zou zitten. De politie rukte uit, maar er bleek niets aan de hand te zijn. Nadat de politiefunctionaris de klagende vrouw terug had gebeld om zijn bevindingen door te geven, reageerde zij fel: ‘Kan dat allemaal zomaar?!’ Aan het eind van het jaar vond er een melding plaats van geluidsoverlast bij het kraakpand. De melding was afkomstig van de buren, maar de agenten die op de melding afkwamen constateerden ‘geen daadwerkelijke overlast’.

Toch zijn het vooral de activiteiten tegen fascisme en racisme die de meeste dreigementen uitlokken, met name uit extreem-rechtse hoek. Zo doken tijdens een antiracisme demonstratie op 28 maart 2009 in Bergen op Zoom enkele aanhangers van extreem-rechts op. De politie greep in omdat het tot een handgemeen dreigde te komen tussen mensen van de Nationaal-Socialistische Actie (NSA) en Vonk. Na wat duw- en trekwerk kon de demonstratie worden vervolgd. Op 28 november 2009 bij een demonstratie tegen het kraakverbod is het weer raak. Ditmaal willen twee aanhangers van de Nationale Jeugd Nederland (NJN) foto’s nemen van de demonstranten. Na opnieuw een gespannen situatie worden zij door de politie weggestuurd.

De intimidaties en tegenacties van extreem-rechts werden in de loop van 2008 en de jaren die volgden ook persoonlijk van aard. Deelnemers van Vonk werden regelmatig bedreigd door diverse extreem-rechtse groeperingen zoals NSA en NJN. Ze konden rekenen op bedreigingen via de telefoon, op het internet, verbaal, via brieven, stickers in de buurt, leuzen op deuren en ramen, stenen door ruiten bij mensen of hun ouders thuis en andersoortige vernielingen. De politie heeft nooit aangegeven wat het onderzoek naar de bedreigingen heeft opgeleverd. Vaak kwamen zij niet langs om zelf de vernielingen te bekijken. Vonk heeft daarop zelfs de burgemeester aangeschreven, maar ook dat leverde niets op.

Excuusbrief

Voor de actiegroep was het duidelijk dat de dreigementen uit extreem-rechtse hoek kwamen. Dit werd bevestigd toen een deelnemer van Vonk in de zomer van 2010 een ex-aanhanger van de NJN tegenkwam. Deze zei niet verantwoordelijk te zijn geweest voor de vernielingen en de graffiti. Volgens hem waren het andere mensen van de NJN. Buurtbewoners hadden echter zijn auto verschillende keren gesignaleerd tijdens incidenten, dus Vonk was er van overtuigd dat hij medeverantwoordelijk was.

De man werd overgehaald een excuusbrief te schrijven aan de mensen van wie de ruiten waren ingegooid. Enkele maanden later werd ex-NJN’er door de politie verhoord. Hij vertelde van de ontmoeting met de Vonk-medewerker, zijn ontkenning van betrokkenheid bij de vernielingen en de excuusbrief. Dit verhoor vond op 12 november 2010 plaats. Hij bleek toen al niet meer actief binnen extreem-rechts, althans, dat had hij zelf beweerd in de zomer van dat jaar.

Een jaar eerder was hij ook al eens verhoord door de politie, niet de recherche, maar de Regionale Inlichtingendienst (RID). De RID’ers vroegen tijdens dat gesprek van 21 november 2009 naar de locatie van een benefietconcert voor de NJN en naar eigen zeggen ‘van alles en nog wat.’ Dit ‘van alles en nog wat’ wordt niet duidelijk, maar de stukken die via de Wet Openbaarheid van Bestuur (Wob) bij Buro Jansen & Janssen zijn binnengekomen duiden wel op een grote rol van de RID.

De RID leek de gebeurtenissen rond de groep Vonk op de voet te volgen. In het proces-verbaal van 23 mei 2009 wordt melding gemaakt van directe contacten tussen de wijkagent en de RID betreffende een vernieling. Een moeder van een van de Vonk-activisten maakt melding van een steen door de voorruit van haar huis. Zij krijgt van de dienstdoende agent te horen ‘om met de wijkagent contact op te nemen en met hem mogelijk een collega van de RID.’

In één van de processen-verbaal is deze zinsnede zwart gemaakt, in een andere niet. Blijkbaar wilde de politie dit directe contact niet openbaar maken, hoewel het algemeen bekend was. Zonder de wetenschap dat er een informant binnen Vonk actief was, zou deze terloopse opmerking in een proces-verbaal geen verdere betekenis hebben gehad. Nu zou het erop kunnen duiden dat de groep actief in de gaten werd gehouden, zowel van binnen als van buitenaf. En wie was dan de mol binnen Vonk?

Bram B.

De groep was langzaamaan getransformeerd van een incidentele actiegroep begin 2008 tot een goed geoliede politieke groepering. Uiteindelijk was de naam Comité Artikel 1 komen te vervallen en werd de groep in Bergen op Zoom en omstreken bekend als Vonk. Begin 2009 besluiten de leden van de groep om een politieke partij op te richten onder de naam Bergen op Zoom Radicaal Anders.

Deze naam komt al snel te vervallen, waarna de deelnemers augustus 2009 besluiten tot de oprichting van een politieke beweging onder de naam Vonk. Vanaf begin van 2009 ontstaat het idee om deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen van 3 maart 2010. Bram B. was een bekende van alle vonk-leden en maakte zowel de gesprekken over de totstandkoming van een politieke partij als de oprichtingsvergadering van dichtbij mee. Op dat moment is hij al ruim een jaar als informant voor de Regionale Inlichtingendienst van de regiopolitie Midden en West Brabant.

De inmiddels 29 –jarige Bram is een jeugdvriend van enkele deelnemers van de actiegroep, zelfs uit de basisschooltijd. Twee mensen woonden met hem in een huis aan het Klaproosplein in Bergen op Zoom voordat zij verhuisden naar het kraakpand aan de Huijbergsestraat. Kort na de kraak van de disco verhuisde Bram naar de Koevoetstraat.

Bram was altijd wel in het alternatieve circuit te vinden. Geen politiek actieve jongen, maar iemand die betrokken was bij skaters en de lokale kraakscene. Hij heeft ook een periode gewoond in het kraakpand de Dennenheuvel in Ossendrecht. Daarnaast speelt hij in verschillende hardcore bandjes, zoals Screw Houston, Start Screaming (niet meer) en All on Black en toert langs kraakpanden en alternatieve poppodia zoals ACU, de Onderbroek, Dolle Tol en het kraakpand van de Vonk zelf. In Bergen op Zoom was hij betrokken bij West-Point, een popplatform voor West-Brabant en omgeving, en gebouw-t, een lokaal poppodium.

Een enkele keer deed hij mee aan demonstraties en manifestaties. Weinig mensen hebben hem bij acties buiten de stad gezien. Bram was echter wel geïnteresseerd in de verhalen over wat er gebeurd was. Bram zegt hier zelf over dat “als je met vrienden in een groep bij elkaar zit, je er niet aan sommige gesprekken ontkomt. Ik ben niet geïnteresseerd in politiek. Ik heb in mijn leven één keer gestemd, en dat was op Vonk, uit sympathie. Het voorval in Oss werd mij duidelijk nadat mijn toenmalige huisgenoten veel later terugkwamen van de demonstratie. Ik luisterde geïnteresseerd, omdat het een spannend verhaal was.” Aan politieke discussies deed hij niet mee, maar hij hield wel van feesten. Hij was actief betrokken bij benefietfeesten en het draaien van de kroeg in het kraakpand. “Bram is geen stille jongen en in de sociale omgang vond ik hem een erg toffe kerel, iemand waar je goed een biertje mee kon drinken en mee kon praten”, vertelt een van de leden van Vonk. “Politiek leek hem echter niet te interesseren.”

Geboren en getogen in Bergen op Zoom ging Bram na het behalen van zijn MAVO-diploma bij Bruynzeel Keukens werken. In januari 2011 werd hij daar ontslagen en vond naar eigen zeggen één maand later via een uitzendbureau een nieuwe baan bij Fokker op de vliegbasis Woensdrecht. Een aantal mensen van Vonk kende hij erg goed en de gehele groep zag hem als kennis, vriend of kameraad. Ook al maakte hij geen deel uit van de actieve kern van Vonk, de bekentenis van Bram kwam voor alle leden hard aan. Een jeugdvriend die achter jouw rug met de politie gaat praten over jouw leven, ideeën, meningen en activiteiten, dat maakt diepe indruk.

Bram en de RID

In de nacht van 29 op 30 juni 2008 werd het actiecentrum van Vonk gekraakt. Een grote groep jongeren had zich hiervoor van tevoren verzameld, waaronder Bram. Hij had weliswaar ervaring met kraken, maar zijn expertise werd niet gebruikt voor het openbreken van de deur. Bram was een van de vijf personen die op de uitkijk stonden om te waarschuwen voor naderende politie of buurtbewoners. De kraak verliep zonder problemen.

Het is onduidelijk of Bram dan al voor de politie werkzaam is of dat hij informant werd na de kraakactie. Bram beweert zelf dat zij ruim na de kraak plotseling voor zijn deur stonden aan het Klaproosplein. In de gesprekken en berichten noemt hij verschillende data van de eerste benadering tussen juli 2008 en begin 2009. Rond de kraakactie van de Vips belden twee mannen bij hem aan. Ze zeiden dat ze van de ‘recherche’ waren en even met hem wilden praten. Bram liet de politiefunctionarissen binnen. Tijdens dat gesprek vroegen de beambten wat over de kraakbeweging, radicaal-links en extreem-rechts, over de Nationale Socialistische Actie (NSA) Brabant en aanverwante onderwerpen.

Uiteindelijk kwam ook Vonk aan bod. De actiegroep heette op dat moment weliswaar nog niet zo, maar het was duidelijk dat het over de vriendengroep ging waar Bram mee optrok. Twee van de Vonk-leden hadden bij Bram in huis gewoond, maar namen juni 2008 hun intrek in de Vips. De RID’ers, medewerkers van de Regionale Inlichtingendienst, vroegen of ze Bram regelmatig konden spreken over Vonk. “Denk er over na, wij nemen over enkele dagen contact op”, zo beëindigden zij het eerste gesprek.

Bram besloot op het aanbod van de RID in te gaan. Tijdens het eerste gesprek werd hij erop gewezen aan niemand te vertellen dat hij met de politie sprak. Bram beweerde naderhand dat ze hem een schrikbeeld hebben voorgehouden, van een man die met de RID samenwerkte en dat op een gegeven moment aan zijn vrouw had verteld. Volgens de RID’ers zou deze vrouw hem verlinkt hebben en leeft de man nu ergens anders onder een andere naam. Bram was dus een gewaarschuwd mens.

Verdachte Vonk

Waarom was het oog van de inlichtingendienst op Vonk gevallen? Bram zegt dat de politieagenten hem tijdens het eerste gesprek voorspiegelden dat de demonstratie van de NVU uit de hand was gelopen en dat de leden van de groep ‘Comité geen fascisten in onze stad’ daarom in de gaten moesten worden gehouden.

Aan deze tegendemonstratie deden echter ruim 500 mensen mee en slechts een klein deel was deelnemer van Vonk. En al werden er eieren, hondenpoep en een enkele steen naar de extreem-rechtse betogers gegooid, de NVU presenteerde de demonstratie naderhand als een succes, er was sprake van slechts één licht gewonde. De NVU’ers konden vrij door de straten van Bergen op Zoom lopen, ondanks wat schermutselingen.

De voortekenen van een inlichtingenoperatie van de politie werden drie maanden later duidelijk. Na een korte demonstratie tegen de aanwezigheid van de NVU in Oss werden alle deelnemers van Vonk aangehouden. De politie bleek goed op de hoogte van het bestaan van het’‘Comité geen fascisten in onze stad’. Van een ieder werd de personalia genoteerd. Tijdens het verhoor werd hen gevraagd naar de organisator van de tegendemonstratie, het telefoonnummer van die persoon en wat de groep van plan was te gaan doen.

Hoewel duidelijk was dat de aangehouden actievoerders in Oss slechts op de been waren geweest uit protest tegen de NVU, blijkt uit de wijze van ondervraging dat het de inlichtingendienst vooral te doen was om de organiserende actiegroep in kaart te brengen. De NVU is niet groot en eigenlijk in het politieke landschap onbetekenend. Door de straat op te gaan genereert de partij heel veel aandacht, zowel bij gemeenten als in de media. De leiding van de partij beschouwt dat als een groot succes.

Een van de arrestanten vertelt dat hij in Oss verhoord werd door een politieagent in burger. Een man op leeftijd, sjofel gekleed en brildragend. Hij viel meteen met de deur in huis: “Als ik jong was, had ik ook meegedaan aan deze actie tegen de fascisten.” De demonstratie was net afgelopen, maar iedereen wilde eigenlijk de NVU beletten om te gaan marcheren, dit was niet gelukt. Alle demonstranten uit Bergen op Zoom werden opgesloten en konden niet meer scanderen tegen rechts. Het was duidelijk dat de RID’er probeerde om vriendschap te sluiten, want toen de jongen niets meer wilde zeggen, werd hij bedreigd. De collega van de agent kon ook komen en die was “veel minder vriendelijk.”

Dat de politie specifiek op Vonk lette, bleek een half jaar later tijdens een bijeenkomst over de Griekse onlusten. Terwijl er al enkele feesten waren georganiseerd, stelde de gemeente en de politie zich op 12 december 2008 hard op. De bijeenkomst mocht niet doorgaan. Een activist van Vonk moest verantwoording komen afleggen op het bureau terwijl twee agenten op de bewuste avond het kraakpand kwamen controleren. ‘Er waren geen mensen afgekomen op de bijeenkomst van buiten af’, vermeldt het proces-verbaal van de dag. Alsof de politie een overzicht had van deelnemers aan Vonk. Bram zegt hierover dat het “best logisch is dat er een lijst is” van de leden van Vonk. Op de avond was er echter wel iemand aanwezig die niet aan de kraak had deelgenomen. Van deze persoon is door de RID een foto aan Bram getoond en heeft hij bevestigd dat die bij de Vonk aanwezig was.

In de schulden

Bram B. besloot om met de politie te praten, niet eenmalig maar regelmatig. Bram zegt zelf dat “bij een tweede gesprek er geen sprake was van een volgend gesprek, er volgde later wel een uitnodiging via de telefoon. Er zouden wat onduidelijkheden zijn.” Hij werd rond de kraak informant binnen Vonk en bleef deze rol vervullen tot begin 2011. Vonk was intussen een politieke partij geworden die deelnam aan de gemeenteraadsverkiezing van maart 2010 in Bergen op Zoom. Na de verkiezing verdween Bram een half jaar uit beeld om op het laatste feest van Vonk weer op te duiken. Na dat feest werden de deelnemers van Vonk op de hoogte gesteld van de rol die Bram een kleine twee jaar had gespeeld.

Waarom besloot deze a-politieke basgitarist en sociale jongen om als informant te gaan werken? De politie wist waarschijnlijk van zijn schulden. Bram B. kocht een flat aan de Koevoetstraat in het centrum van Bergen op Zoom, maar had zeker geen riant salaris bij Bruynzeel keukens. Toen hij aan het Klaproosplein een woning huurde had hij een aantal maanden huurachterstand. Hij had een schuld bij de muziekwinkel Pro Line Music en schafte regelmatig dure spullen zoals een flatscreen televisie aan op afbetaling.
Bram had op verschillende plekken schulden. Bram zegt zelf dat hij voldoende verdiende bij Bruynzeel, maar geeft in een reactie op dit stuk aan dat hij na zijn ontslag “in januari 2011 een financiële gift heeft ontvangen, omdat ik anders in de
geldproblemen zou geraken.” Zijn hypotheek bedroeg rond de 750 euro per maand. De verleiding vanwege het extra geld voor zijn werk als informant zal aanlokkelijk zijn geweest. Bram zelf beweert later op geschokte toon dat geld voor hem helemaal geen rol heeft gespeeld. Wat hem wel over drempel trok, wordt vooralsnog niet duidelijk.

Naast zijn werk bij Bruynzeel, verdiende Bram met zijn muziekoptredens ook niet veel. Maar hij hield wel van drank, muziek en feesten. Een enkele keer gaf hij aan dat hij geen geld had voor een biertje of een feestje, maar dit was incidenteel. Informanten krijgen geen duizenden euro’s uitgekeerd, maar net genoeg om hem of haar chantabel te houden. De inlichtingendienst wil niet dat de persoon in kwestie financieel in de knel komt, maar ook niet dat de schulden kunnen worden afbetaald.

Bram maakte geen deel uit van Vonk, maar kende wel alle leden. Na de kraak van de oude discotheek Vips was hij betrokken bij de bar-avonden en de verschillende feesten die er werden gehouden. Zijn bekendheid met de lokale muziekscène en omstreken kwam goed van pas. Hij bezocht wel eens vergaderingen over politieke onderwerpen, maar hij wekte de indruk dat het hem niet erg interesseerde. Bram is echter wel een heel sociaal persoon en maakte met iedereen een praatje tijdens de feesten. Bram zegt over zijn politieke interesse het volgende: “Ik heb hier, de
eerste keer in mijn leven, op gestemd. Alle andere
partijen boeiden mij niet. Met de komst van partij Vonk, had ik eindelijk een partij waarbij de gestelde doelen me overhaalden om eindelijk een keer zelf te stemmen. Deze partij en haar ideeën stonden mij aan en ik heb (nog steeds) altijd sympathie voor
deze manier van denken gehad.”

Informatie over Vonk

Hoewel onduidelijk is wat Bram precies verteld heeft aan de RID van de regiopolitie Midden en West Brabant, staat vast dat hij een volledige lijst van namen heeft verstrekt of bevestigd. Bram: “Er zijn namen genoemd en ik heb bevestigd dat ik deze mensen ken.” Tijdens de gesprekken met de inlichtingendienst werden hem foto’s getoond en heeft hij de namen van mensen weg gegeven of bevestigd Het ging daarbij zowel om voor- als achternamen, maar het ging ook over waar mensen woonden en waarmee mensen bezig waren. Het beeldmateriaal betrof politiefoto’s van verdachten en
demonstranten, of bleken afkomstig van Hyves pagina’s en
extreem-rechtse websites als die van Stormfront

Bram zegt zelf over de foto’s dat die “waren uitgeprint en onderaan de pagina stond een url. Wel zijn er foto’s voorbij gekomen die ik herkende van sites zoals Stormfront. Ik heb bij elke foto, waarop mensen te zien waren die ik niet kende, vertelt dat ik deze mensen niet kende. Daar zijn geen namen aan te pas gekomen.”

De RID’ers vroegen ook naar leden van de CJB, de Communistische
Jongeren Beweging, de jongerenorganisatie van de NCPN (Nieuwe
Communistische Partij Nederland) en of deze leden actief waren bij Vonk. De NCPN heeft twee gemeenteraadszetels in Lemsterland en een in Oldambt en geeft het blad Manifest uit. Enkele CJB-leden zijn betrokken bij de activiteiten van Vonk.

Volgens eigen zeggen werd Bram voor de gesprekken met de RID altijd opgehaald aan de achterzijde van het treinstation in Bergen op Zoom. Een van de leden van Vonk is hem daar in januari 2010 tegen het lijf gelopen. Bram raakte hiervan erg zenuwachtig en zei dat hij een afspraak had. Hoewel hij meldde haast te hebben, bleef hij staan achten tot de andere persoon van Vonk uit het zicht was verdwenen. Bram bevestigt dat hij achter het station werd opgehaald, maar ontkent dat hij ooit een bekende tegen het lijf is gelopen. “Zelfs in mijn werkperiode werd ik daar opgehaald door een collega, en in heel die periode ben ik nog nooit een bekende op die plaats tegengekomen.”

De RID’ers wachtten hem op in een zilvergrijze Volkswagen Golf, waarna ze naar Bungalowpark Familyland in Hoogerheide reden. De RID had daar dan voor enkele uren een huisje gehuurd. Voor elk gesprek werd hem naar eigen zeggen 50 euro geboden. Hun belangstelling ging vooral uit naar de demonstraties die Vonk organiseerde, maar ook naar jonge activisten die aan betogingen in Brussel of andere plaatsen deelnamen.

Bram houdt vol dat hij slechts één gesprek heeft gevoerd met de RID. Het eerste gesprek aan het Klaproosplein was volgens hem geen gesprek en het ‘afsluitende’ gesprek ook niet. Tegen zijn toenmalige vriendin heeft hij gezegd dat hij meerdere gesprekken heeft gevoerd met de RID. Tegen enkele Vonk-leden heeft hij aangegeven dat hij regelmatig telefonisch contact had met de RID’ers. Zij hadden hem een tekening gegeven met in code het telefoonnummer 06 228 1478 5.

Bram vertelde de RID wie er naar de demonstraties zouden gaan, of ze met de trein of auto er naartoe reisden en hoeveel leden van Vonk zouden deelnemen. Ook werd hem gevraagd zelf deel te gaan nemen aan manifestaties in Amsterdam. Bram: “Er is mij de vraag gesteld of ik wel eens buiten Bergen op Zoom aan acties mee doe.” Bram ontkende dat tegen de RID, maar volgens hem “werd daarna verteld, dat als ik zou gaan, mijn reiskosten vergoed zouden worden, in ruil voor informatie.”

Ze vroegen tevens naar mensen van Vonk die deelnamen aan dierenrechten demonstraties of activiteiten van de AFA, de Anti Fascistische Aktie. Zijn toenmalige vriendin zegt hierover het volgende: “De eerste keer dat ik confronteerde had hij meerdere gesprekken gehad, had hij foto’s moeten benoemen en heeft hij zelfs toegegeven dat hij één van mijn vriendinnen aan had gewezen als dierenrechten activiste.” Tegen een Vonk-lid heeft hij zijn vriendin aangewezen als dierenrechten activiste. Zij deed toen zo nu en dan mee aan demonstraties rond dierenrechten. Tijdens het tweede gesprek met Vonkleden maakte hij duidelijk dat hij een persoon van een foto heeft geïdentificeerd. Dit was een kraker van de Dennenheuvel groep, waar hij enige tijd actief bij was.

In gesprekken die Bram na zijn ontmaskering voerde met
leden van Vonk en Jansen & Janssen probeert Bram later zijn eigen
informatie-waarde te bagatelliseren. Hij weet eigenlijk niet meer zo goed wat hij wel of niet heeft verteld, en dat waren of “geen
belangrijke dingen” of “dingen die ze al wisten”. Als je Bram moet
geloven lijkt het alsof de RID’ers het voornamelijk met hem over
koetjes en kalfjes hadden: hoe is het met die en die, hoe gaat het met je bandjes, zijn er nog leuke dingen te melden. Interesse van de dienst voor dierenrechten activisme herinnert Bram zich bijvoorbeeld steevast als “toen ging het weer over vegetarisme.”

Bram: “In dit gesprek werd mij een aantal vragen gesteld met betrekking tot mijn verleden (vroeger woonde ik zelf in een kraakpand in de regio). Er zijn wat foto’s van mensen getoond die ik persoonlijk ken, en ook van mensen die ik nog nooit in mijn leven gezien heb. Het gesprek heeft vooral mijzelf in de hoofdrol gehad. Wat zou ik bijvoorbeeld van vegetariërs vinden, of hun ideeën, wat vind ik van krakers, dierenbevrijding, en meer van dat soort zaken.” In een brief die hij schrijft, geeft hij aan dat hij werd gebeld voor een afspraak: “Ditmaal zal het over demonstraties gaan in de regio en of ik weet wat extreem rechtse figuren uit mijn regio gaan en/of willen doen.”

Zijn toenmalige vriendin zegt dat hij aan haar “nooit iets verteld heeft over vragen die over hem zouden gaan. Aan mij heeft hij destijds verteld dat het over de vonk en de personen van de vonk ging.”

De ontdekking

Niemand verdacht Bram. Hij was een jeugdvriend, maakte onderdeel uit van de familie van Vonk. De schok was groot toen het uitkwam. In de bijna twee jaar dat hij als informant werkzaam was, vonden er wel enkele opvallende zaken plaats. Hoewel hij niet als politieke hard-liner bekend stond, kwam hij wel naar een demonstratie tegen extreem-rechts, en was zelfs een aantal keer achter het kopspandoek te vinden. Ook toonde hij zich geïnteresseerd in incidenten met extreem-rechts. Hij vroeg mensen nonchalant naar vernielingen, bedreigingen en andere gebeurtenissen waar leden van de NSA of de NJN bij betrokken waren geweest.

In de zomer van 2009 vroeg hij een Vonk-lid op quasi serieuze wijs of hij geïnfiltreerd was binnen extreem-rechts. De medewerker van Vonk was verbaasd over de vraag en antwoordde ontkennend. Na de ontdekking van Bram als informant plaatst deze persoon de vraag in het kader van een passage in het AIVD jaarverslag over 2009. Daarin wordt melding gemaakt van een infiltratie van een antifascist in de extreem-rechtse Nationale Jeugd Brabant (NJB).
Bram was door de RID erop uitgestuurd om te gaan vissen naar meer informatie over deze infiltratie in extreem-rechts.

De ontmaskering volgde in eerste instantie eind 2009. Zijn vriendin was argwanend over bepaalde telefoontjes die Bram kreeg en zijn vage afspraken. Zij had het idee dat hij vreemd ging en confronteerde hem met haar vermoedens. Bram ontkende het vreemdgaan, maar onthulde vervolgens dat hij als informant werkzaam was voor de politie. Zijn vriendin, lid van Vonk, maakte daarop een einde aan de relatie en drong er bij Bram op aan dat hij moest beloven nooit meer aanwezig te zullen zijn bij activiteiten van Vonk.

In een van gesprekken met Vonk-leden komt Bram zelf met het verhaal over vreemdgaan. In een reactie op dit verhaal schrijft Bram: “Ik heb mijn vriendin alles verteld in een goed gesprek. “Ik moet je wat vertellen wat je misschien heel erg kut gaat vinden, maar je bent mijn vriendin, dus je hebt recht het te weten.’ Zij was het er deels niet mee eens en vroeg me op te passen en het liefst niets meer te doen. Er is echter nooit sprake geweest van vermoedens over vreemdgaan.” Bram lijkt de indruk te willen wekken dat de relatie na de bekentenis niet was beëindigd. Zijn vriendin zegt dat: “hij mijn verhaal ook verdraaid heeft, wij zijn hierdoor uit elkaar gegaan.”

Pas een jaar later vertelde zijn vriendin haar collega’s van Vonk dat Bram voor de politie werkte. Dat gebeurde op 20 november 2010, na afloop van een Vonk-feest waar zowel Bram als zijn ex-vriendin bij aanwezig waren. Als reden voor haar lange zwijgen gaf zij aan zich voor haar ex-vriend te schamen, en dat ze bang was geweest uit de groep te worden verstoten. Bram was in die tijd niet gestopt met zijn contacten met de RID, en bevestigde later in ieder geval nog een aantal keren telefonisch te zijn benaderd.

De confrontatie

Twee leden van Vonk hebben Bram B. enkele dagen later opgezocht en geconfronteerd met de feiten. Bram ontkende niet en vertelde heel veel spijt te hebben van zijn inzet voor de politie. Al had hij spijt van zijn daden, hij beweerde “niemand te hebben verlinkt.” De Vonk-leden waren verbijsterd over zijn politiewerk en zeiden dat ze zich door hem “genaaid voelden.” Een jeugdvriend die je bespioneert…

Hierop begon Bram te draaien. Hij was gaan praten met de politie uit “interesse, maar toen hij er te diep in betrokken was geraakt, was hij bang geworden voor represailles.” Bram zegt zelf in een reactie dat hij “vooral benieuwd was waar zo’n gesprek toe zou gaan leiden.” Hij vertelde zijn vrienden voor hetgeen de RID’ers hem bij de eerste benadering hadden gewaarschuwd, namelijk dat hij niets aan anderen mocht vertellen over zijn werk, want dan zou hij onder meer een andere identiteit moeten aannemen. Ook Bram meldde bang te zijn geweest voor de reacties van zijn vrienden.

Op 27 november vond een confrontatie met een grotere groep leden van Vonk plaats. Bram vertelde opnieuw dat het hem enorm speet, maar gedurende dat gesprek werd duidelijk dat hij al heel lang voor de politie werkte. Er kwamen steeds meer details naar boven, hoewel Bram veinsde heel veel niet te weten. Hij probeerde ook zijn contacten te bagatelliseren. Het viel mee, was niet zo vaak, kort, en hij had immers weinig gezegd.

Door continu te draaien werd hij steeds ongeloofwaardiger. Wat was de vriendschap van hem met de leden van Vonk waard? Hij had blijkbaar anderhalf jaar regelmatig contact gehad met de inlichtingendienst, maar wat had hij hen verteld? Er volgde een tweede gesprek met enkele andere leden die het gevoel hadden dat Bram niet eerlijk was over de dubieuze rol die hij had gespeeld.
Bij dat tweede gesprek proberen de vonk-leden nogmaals Bram’s rol een politieke duiding te geven, wat verder gaat dan Bram’s eigen ‘het is heel erg kut voor mijn vriendin dat ik met de politie heb gepraat.’ Onwil of onbegrip, het lukt in ieder geval niet goed om Bram over te halen zijn verantwoordelijkheid te nemen en zelf actief te helpen reconstrueren wat er wel of niet is verteld e n hoe de hele RID operatie in zijn werk is gegaan.

Buro Jansen & Janssen werd gevraagd om onderzoek te doen naar Brams activiteiten. Samen met Vonk zijn stukken opgevraagd bij diverse instanties en werd er met betrokkenen gesproken. Nog steeds lopen er procedures en worden bepaalde zaken uitgezocht. En Bram? Hij had wel de moed om tot twee keer toe zijn ‘vrienden’ uitleg te geven. Die uitleg was echter onbevredigend omdat hij elke keer iets anders vertelde en op ‘bekentenissen’ terug kwam.

Vervolgens bleef het stil. De uitgestoken hand van een aantal leden van Vonk, in de vorm van het verzoek om exact te vertellen wat er is gebeurd, wat hij heeft verteld en voor hoeveel, heeft Bram niet aangenomen. Terwijl mensen moeite hebben gedaan de opgelopen emotionele schade (en daarmee ook een beetje die van Bram) in de vorm van samenspraak probeerden in te perken.

Openbaarmaking

Er zijn uiteraard ook gedegen politieke argumenten ingezet: een actieve groep wil immers graag weten ‘wat er mis is gegaan’, en graag leren van de ‘misstap’ van iemand die dan wel misschien geen ‘kernlid’ was, maar zeker een goede vriend. De beslissing van Vonk en Jansen & Janssen om uiteindelijk met het volledige verhaal naar buiten te treden, is dan ook niet ingegeven door wrok of wraakgevoelens, maar door een zekere politieke onmacht.

De overheid vliegt lelijk uit de bocht met de infiltratie van Vonk, en de gewezen informant geeft niet langer thuis. Een groep als Vonk rest vervolgens weinig anders dan de openbaarheid te zoeken. Omdat Bram verdere medewerking heeft geweigerd is het van belang dat dit verhaal niet alleen in Bergen op Zoom, maar ook in de rest van het land bekend wordt gemaakt. Hij heeft immers als muzikant vele kraakpanden en alternatieve podia bezocht, waarbij onbekend is of hij daar ook gesprekken is aangegaan uit oogpunt van informatievergaring

Los van de rol van Bram B. roept zijn functie als informant ook vragen op over controle en toezicht op een dienst als de RID en haar baas de AIVD. Vonk, die inmiddels is opgeheven, was een open actiegroep. Op geen enkel moment in haar bestaan, zowel onder de namen ‘Comité geen fascisten in onze stad’, ‘Comite Artikel 1’ en Vonk vormde zij een bedreiging voor de rechtsorde of de democratie.

Verontrustend

Misschien nog het meest verontrustend aan dit verhaal is dat er binnen het gehele apparaat van politie- en inlichtingendienst er blijkbaar niemand is geweest die zich af heeft gevraagd waar men zich mee bezig hield. Een overheidsapparaat dat alleen maar ja-knikkers in haar gelederen toelaat, zal niet alleen gemaakte fouten blijven maskeren, maar ook geen grenzen aan zichzelf durven stellen. Infiltratie, intimidatie en stigmatisering van mensen die politiek actief zijn vanuit een kritische blik op de samenleving, worden op die manier eerder regel dan uitzondering.

Verontrustend in politieke zin is ook de kennelijke verwarring bij RID of AIVD over extreem-rechts en radikaal-links. In recente jaarverslagen mogen beiden op aandacht van de inlichtingendienst rekenen: voor extreem-rechts omdat er vuurwapens en geweldsdelicten niet worden geschuwd (maken onderdeel uit van de aangehangen ideologie, dus op zich niet zo verbazingwekkend), voor radikaal-links omdat… men steeds vaker een beroep doet op de Wob en omdat men de samenwerking zoekt met het ‘gewone publiek’, zoals bij de succesvolle ‘Laat ze niet lopen’ protesten.

De gang van zaken in Bergen op Zoom laat zien dat RID, politie en gemeente zich niet alleen deels op informatie van extreem-rechts baseren om ‘links’ te intimideren, maar uiteindelijk zelfs de NVU in de kaart spelen. Deze groepering hangt al jaren de zogenaamde ‘legale lijn’ binnen extreem-rechts aan, waar een geaccepteerde, legale ‘front-store’ met nette demonstraties en verkiezingsdeelname ruimte moet bieden voor het (illegale) radicale werk: geweld, verspreiding van rassenhaat, enz.

Voor de NVU is iedere demonstratie die niet verboden wordt een succes, Niet omdat men daarmee denkt de bevolking achter zich te kunnen krijgen, maar omdat naar positie binnen het extreem-rechtse circuit wordt bevestigd. Doordat een compleet overheidsapparaat (gemeente, politie, RID, AIVD) bergen werk verzet voor het vroegtijdig criminaliseren van een jongerengroep als Vonk, die juist burgerlijk protest en maatschappelijke inzet verkoos, is de NVU voorlopig de lachende derde.

Bron: http://www.burojansen.nl/artikelen_item.php?id=490

juni 11, 2012

in Internationaal

Ex-police spy Mark Kennedy’s current business activities

Mark Kennedy, who was exposed as a police infiltrator of various movements
in the UK and beyond in October 2010, is still, after the collapse of his
police career, actively seeking to operate as a private consultant. He
appears to be based in the US, although this is not certain.

Kennedy is advertising himself on “LinkedIn”, and his profile can be viewed at
http://www.linkedin.com/pub/mark-kennedy/44/853/198

An extract from this profile is listed here….

“I have many years experience in covert operations and deployments,
intelligence gathering, analysis and dissemination, statement taking,
investigations and case preparation, evidential court apperances,
surveillance and counter-surveillance skills and the use of technical
covert, recording equipment.

I have lectured for law enforcement agencies and services regarding
infiltration tactics and covert deployments and have lectured for the
private sector regarding risk management, the threat from extremist and
protest groups and creating preventative protocols.

My exeperience is drawn from 20 years as a British Police officer, the
last ten of which were deployed as a covert operative working within
extreme left political and animal rights groups throughout the UK, Europe
and the US providing exacting intelligence upon which risk and threat
assessment analysis could be made.

That knowledge and experience is now drawn upon to provide expert
consultation to the public / private sectors to provide investigative
services, deliver informative lectures and training, provide risk and
threat assessments to companies, corporations and their staff from the
threat of direct action in all its forms. It is my intention to provide a
enhance a better understanding of protest, the reasons why protest takes
place and the subsequent appropriate management of protest and
to assist in employing the appropriate pre-emptive policing and security
considerations to mass mobilisations, protest and direct action as well as
real time analysis and responces and to provide post event debriefing to
staff effected by direct action.”

The profile indicates Kennedy is based in Cleveland, Ohio, USA.

The profile also reveals that in January 2010, shortly before leaving the
police, he set up a company called “Stanage Consulting”.

Stanage Consulting are registered at
SUITE 2029
6 SLINGTON HOUSE
RANKINE ROAD
BASINGSTOKE
ENGLAND
RG24 8PH

This address is simply a forwarding service -see
http://www.my-uk-mail.co.uk/frequentlyaskedquestions.htm

This forwarding service also hosted another company set up by Kennedy
called “Tokra”, linked to “Global Open”, which has since been dissolved –
for background on this see
http://www.indymedia.org.uk/en/2011/01/471916.html?c=on#c277723

The other company listed by Kennedy on his LinkedIn profile is US- based
“risk managers” Densus Group, for whom, since March 2012, he has acted as
a consultant – see http://www.densusgroup.com

To quote from the LinkedIn page again – “The Densus Group provides a range
of specialty consultancy and training, primarily on behalf of government
institutions and private firms in respect of risk analysis and threat
assessment from protest groups and domestic extremism.”

The Densus Group was very interested in the policing of the Pittsburgh G20
summit protests (see
http://www.bizjournals.com/pittsburgh/stories/2009/09/21/daily42.html?page=all)
and is generally trying to sell its services to corporate clients
concerned with combatting the US Occupy movement and similar groups (see
http://darwinbondgraham.wordpress.com/tag/densus-group/)

Thus, it seems that Kennedy is attempting to establish himself as a
private consultant for corporate agencies, presumably especially in the
US, where he seems to be based (despite a UK-based forwarding business
address). Activists in the US (and elsewhere) should be aware of this.

Bron: http://nieuwsblog.burojansen.nl/?p=208

juni 3, 2012

in AIVD/RID, Paul Kraaijer

Paul Kraaijer

Paul Ijsbrand Kraaijer, geboren op 13 september 1960 te Steenwijk. ex-AIVD Infiltrant en voormalig journalist bij de Parbode te Paramaribo waar hij momenteel woont.

Het telefoonnummer dat Kraaijer in dierenrechtenkringen hanteerde: 0620383363

Zijn LinkedIn: http://www.linkedin.com/pub/paul-kraaijer/26/91/a47

Zijn Hyves: http://paulxxalmere.hyves.nl/

Zijn Blogger profiel: http://www.blogger.com/profile/09897258123115768333

Zijn Facebook: http://www.facebook.com/PaulKraaijer

Zijn E-Mail: paulxxalmere@hotmail.com

Het volledige ‘boek’ van AIVD-infiltrant Paul Kraaijer is hier te downloaden: https://www.indymedia.nl/indyfiles/Boek%20Kraaijer.pdf

maart 28, 2012

in AIVD/RID

‘Gaan jullie stenen gooien?’

Inlichtingenoperatie rondom studentenprotest

Dat studenten actie voeren tegen aangekondigde bezuinigingen op het onderwijs is van alle tijden. Daar is niets staatsondermijnend aan. Des te meer opmerkelijk dat diverse actieve studenten gedurende de acties en betogingen door de Regionale Inlichtingendienst en geheime dienst AIVD benaderd zijn met de vraag informant te worden.

‘Gaan jullie stenen gooien?’

Eind 2009 stak er langzaam een storm van protest op tegen de bezuinigingen in het onderwijs. Al jaren wordt er zowel binnen de politiek als vanuit wetenschappelijke hoek geroepen dat er geïnvesteerd moet worden om het Nederlandse onderwijs op peil te houden. De regering van CDA en VVD met gedoogpartner PVV vindt echter dat ook het onderwijs moet korten in verband met de algemene economische malaise. De studentenbonden, maar ook docenten keerden zich tegen het beleid van staatssecretaris Zijlstra van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW).

Naast de ‘officiële’ organen van studenten (LSVB en IOS) en de jongerenorganisaties van enkele politieke partijen (Dwars en Rood) ontstond er een keur aan actiegroepen. Verspreid over het land richtten studenten clubs op als de Kritische Studenten Utrecht (KSU), Kritische Studenten Nijmegen Arnhem (KSNA), Kritische Studenten Twente (KST), Professor Protest (Amsterdam), SACU (Studenten Actie Comité Utrecht), Onderwijs is een Recht (OIER, Landelijk) en de comités SOS Nijmegen en SOS Amsterdam.

Actiegolf

Vanaf april 2010 tot de zomer van 2011 spoelde een golf aan acties over het land. Ludieke acties op straat of in universiteiten, bezettingen van hogescholen en faculteiten en demonstraties in verschillende steden. In het najaar van 2010 nam het protest in omvang toe en in januari 2011 demonstreerden ruim 10.000 studenten tegen de bezuinigingen.

Doel van de acties was van meet af aan duidelijk: geen kortingen op het onderwijs, zeker in een tijd dat de werkloosheid toeneemt. Ook al leefde er groot ongenoegen over het kabinet en gedoogpartner PVV, de regering omverwerpen was nooit een doelstelling. Oppositiepartijen en universiteits- en schoolbesturen verzetten zich samen met de studenten.

Nu lopen ludieke acties, bezettingen en demonstraties wel eens uit de hand, maar zoals onderzoek van Buro Jansen & Janssen naar demonstratierecht in Den Haag heeft uitgewezen, gebeurt dit zelden. Als er al ongeregeldheden plaats vinden, zijn lang niet altijd de actievoerders de schuldigen. Veelal is het ook te wijten aan het optreden van de politie. Bij grote demonstraties is vaak ook een overmacht aan mobiele eenheid aanwezig. De laatste jaren blijven ernstige rellen dan ook uit.

Begin 2011, op het hoogtepunt van de protestgolf, deed zich echter iets geks voor. Op de ochtend van vrijdag 21 januari meldde VVD-burgemeester Van Aartsen aan de NOS dat ‘de gemeente Den Haag aanwijzingen had dat radicalen de studentendemonstratie van vandaag willen verstoren’. Van Aartsen zei dat de politie die aanwijzingen baseerde op informatie afkomstig van ‘open en gesloten bronnen’.

Tijdens die demonstratie vonden er enkele schermutselingen plaats, maar of daar de ‘radicalen’ bij betrokken waren waar Van Aartsen eerder die dag op doelde, bleef onduidelijk. De open bronnen zouden websites, pamfletten en allerlei bladen zijn. Bij gesloten bronnen kan het gaan om telefoon en internet taps, observaties, maar ook informanten en infiltranten.

Zoals verwacht vond er een relletje plaats op het Plein voor het Tweede Kamergebouw en op het Malieveld. De politie meldde dat een deel van de aangehouden jongeren deel uit zou maken van radicale groeperingen. Volgens burgemeester Van Aartsen waren de arrestanten leden van de linkse groep Anti-Fascistische Aktie, zo meldde de NOS die avond.

Radicalen

Volgens de demonstranten liepen er tijdens de betoging veel agenten in burger mee en was de ME dreigend aanwezig. Dit kan het gevolg zijn geweest van de dreigende taal van de burgemeester. De ‘radicalen’ moesten per slot van rekening in de gaten worden gehouden. Van de 27 verdachten (cijfers van de politie) werden er nog op dezelfde dag 22 vrijgelaten.

Vijf verdachten werden maandag 24 januari voorgeleid. Volgens het openbaar ministerie bevonden zich hieronder ‘enkele niet-studenten’. Het zou gaan om een 27-jarige man uit Spanje, een 22-jarige man uit Haarlem, een 21-jarige Amsterdammer, een 26-jarige inwoner van Wassenaar en een 18-jarige Delftenaar.

Het OM maakte niet duidelijk wie nu wel of niet student was. Een HBO-student Arts and Sciences kreeg 8 weken onvoorwaardelijk opgelegd, een student politicologie en geschiedenis 80 uur werkstraf, een bouwkundestudent 40 uur werkstraf en een student toerisme een boete van 500 euro.

Alle verdachten en advocaten spraken van excessief politiegeweld. “De ME mishandelde vrouwen en kinderen” en “ik smeet vrijdag een aantal stenen, nee, geen bakstenen, naar de ME, omdat het geweld dat de politie gebruikte me diep schokte.” De rechter moest toegeven dat het optreden van de politie “niet de schoonheidsprijs verdiende.”

De veroordeelden waren allemaal studenten, zelfs de Spanjaard. Waarom logen burgemeester, politie en OM zowel voor als na de demonstratie over ‘radicalen’? Bespeelden zij de media om zo studenten in een verkeerd daglicht te plaatsen? En waar kwamen die radicalen plotseling vandaan? Na de demonstratie waren de radicalen volgens de burgemeester deelnemers aan de actiegroep AFA. Welke kennis had de politie en vanwaar werd die ingezet?

De gebeurtenissen rondom de demonstratie van 21 januari richtte de aandacht op iets dat al maanden aan de gang was. Vanaf het begin van de studentenprotesten is de overheid bezig geweest om het verzet in kaart te brengen, studenten te benaderen, informanten te werven, te infiltreren en zicht te krijgen op verschillende groepen. Niet de Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) of het Interstedelijk Studenten Overleg (IOS) zouden een gevaar vormen, maar andere ‘radicalere’ studentikoze actiegroepen.

Benadering

In april en mei 2010 werd ‘Marcel’ gebeld door een man die zei dat hij van de recherche was en zichzelf Veerkamp noemde. Van welke afdeling en in welke hoedanigheid de beambte contact opnam, vertelde hij niet. Veerkamp werkt echter voor de Regionale Inlichtingendienst Utrecht, zoals uit een andere benadering blijkt. (zie Observant 58, Voor de RID is Griekenland ook een gevaar). De ‘rechercheur’ wilde graag geregeld contact met Marcel.

Marcel is student en actief voor het Studenten Actie Comité Utrecht (SACU) dat nauw samenwerkt met de Kritische Studenten Utrecht (KSU). Beide actiegroepen richten zich op de bezuinigingen op het onderwijs, maar plaatsen die tevens in maatschappelijk perspectief. Naast bezettingen, demonstraties en acties organiseerden ze ook debatten, lezingen en discussies. De kritische studentengroepen hielden een weblog bij met verslagen, agenda en discussie, een open structuur.

De man van de ‘recherche’ wilde van Marcel uit eerste hand weten wat de Utrechtse studenten de komende tijd gingen doen. “Zij wilden graag weten wat ze van ons konden verwachten”, vat Marcel het telefonische onderhoud samen. Marcel vond het nogal vreemd dat de man hem benaderde. Voor demonstraties werd openlijk opgeroepen en de groep meldde deze zelfs bij de politie aan. Waarom zou hij dan achter de rug om van andere studenten met deze man gaan praten?

Al snel werd duidelijk waar het de man om te doen was. Tijdens een van de twee gesprekken vroeg hij Marcel of ze van plan waren om stenen te gaan gooien tijdens studentendemonstraties. Marcel was nogal overrompeld door deze vraag, het leek of de politie er op zat te wachten. Alsof er een behoefte bestond van de zijde van de overheid om de studenten te criminaliseren.

AFA

Waarom wordt een student in Utrecht benaderd met de vraag of de studenten stenen zouden gaan gooien? Als Marcel de enige benaderde actievoerder was geweest dan is de conclusie simpel. De man die hem belde is wellicht werkzaam voor de Regionale Inlichtingendienst (RID) en was op zoek naar een contact binnen de kritische studentengroepen met het oog op mogelijke toekomstige ongeregeldheden. RID’ers hebben zo ook contacten met voetbalsupporters, zoals die van FC Utrecht.

Hoewel het personeel van de RID professionals zijn in het misleiden van mensen, kan de opmerking betreffende ‘stenen gooien’ een verspreking zijn geweest. De benaderde Marcel is echter geen uitzondering. ‘Peter’ werd in een eerder stadium gebeld door iemand van de overheid. Hij is student in Amsterdam en was actief voor de actiegroep Professor Protest. Het is niet duidelijk of de man die hem benaderde dezelfde persoon is geweest die Marcel heeft gebeld. Peter werd gevraagd om als informant te gaan werken. Hij voelde daar niets voor en verbrak de verbinding.

De combinatie van verschillende benaderingen, het bestempelen van elementen bij een studentendemonstratie als zijnde ‘radicaal’ en het benoemen van de ‘linkse groep Anti-Fascistische Aktie’ is te toevallig. In het deelrapport Ideologische Misdaad uit 2005 en 2007 van de KLPD worden deelnemers van AFA expliciet genoemd als ideologische misdadigers, mensen die worden verdacht van het plegen van een misdaad uit ideologische, politieke motieven.

Zodra activisten van AFA door politie worden gezien als ideologische misdadigers en door het landelijk parket gelijk worden gesteld aan roof misdadigers (Strategienota aandachtsgebieden 2005 – 2010) dan is een inlichtingenoperatie gericht op studenten een logisch uitvloeisel indien AFA-activisten ook student zijn en actief binnen die groepen. Daarbij passen benaderingen, infiltratie, aftappen, observaties en andere geheime methoden. Kritische studentengroepen plaatsen de strijd tegen de bezuinigingen van het kabinet in een breder perspectief.

Actieve studenten zijn soms ook politiek actief of strijden voor bijvoorbeeld dierenrechten, ondemocratisch Europa of bijeenkomsten van de G8 of G20. Het optreden van de overheid in deze doet sterk denken aan de inlichtingenoperatie van de BVD rond de Amsterdamse studentenbond ASVA in de jaren ’60 en ’70. Het verschil leek dat Marcel en Peter niet door de inlichtingendienst (de AIVD) zijn benaderd, maar door de ‘recherche’. De recherche zou dan misschien de Nationale Recherche zijn geweest vanwege de ‘ideologische misdaad’.

Geheime dienst

Nu is de wijze waarop prioriteiten gesteld worden aan het werk van politie en parket onderhevig aan politieke druk. Prioriteiten veranderen jaarlijks, afhankelijk van gevoerde discussies in de Tweede Kamer en de doelstellingen van een individuele minister. Het is echter moeilijk voor te stellen dat studentenprotesten plotseling als een belangrijk strategiepunt zijn benoemd voor de Nationale Recherche. Beleid verandert meestal traag, het duurt een tijd voordat het opsporingsapparaat zich gaat richten op een andere prioriteit.

Niet de Nationale Recherche zat dan ook achter de studenten aan, maar de geheime dienst. De benadering van ‘Karin’ onderstreept dit. Zij werd benaderd door iemand van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, het ministerie dat verantwoordelijk is voor het functioneren van de AIVD. Marcel en Peter zijn waarschijnlijk benaderd door functionarissen van de Regionale Inlichtingendiensten van Amsterdam en Utrecht.

Probleem is dat inlichtingenfunctionarissen meestal niet te koop lopen met hun naam en het werk dat ze verrichten. Indien je als burger zelf niet vraagt met wie je van doen hebt, kunnen zij niet de beleefdheid opbrengen om duidelijk aan te geven dat zij voor een inlichtingendienst werken.

Karin is student aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). Zij is sinds eind 2010 betrokken bij het studentenverzet. In februari 2011 bezette zij samen met andere studenten het Bungehuis van de UvA. Aan de actiegroep waar zij deel van uitmaakte, Professor Protest, nam ook Peter deel.

Op 20 april 2011 werd Karin gebeld door een man die zich voorstelde als ‘Ivo Kersting’ (of Kertjens of Kerstman of Kerstland) van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijkrelaties. Haar mobiele nummer was niet gebruikt als perstelefoon dus Ivo moet haar nummer via het Centraal Informatiepunt Onderzoek Telecommunicatie (CIOT) hebben verkregen.

Ivo belde vanuit Amsterdam met nummerherkenning en sprak Karin met haar voornaam aan. Zij was nogal overrompeld door het telefoontje. Hij vroeg of hij op een gelegen tijdstip belde waarop zij ontkennend antwoordde. Hij kon haar over een uur terugbellen, maar zei niet waarover. Karin vroeg het nog, maar Ivo zei, “nee, over een uur hoor je dat wel”.

Een uur later hing hij weer aan de lijn, nu zonder achternaam. “Hallo, weer met Ivo, van Binnenlandse Zaken. Wij zijn de studentenbeweging in kaart aan het brengen. Jij bent toch woordvoerder geweest van de Bungehuis bezetting? Je bent ons positief opgevallen, en je zou ons erg helpen als je met ons rond de tafel komt zitten om wat te debatteren over de studentenbeweging.”

Ivo heeft gedurende de telefoongesprekken op geen enkele manier uitgelegd wat voor functie hij op het ‘ministerie’ vervulde. Karin antwoordde dat ze geen tijd had en niet meer actief betrokken ws bij de studentenprotesten. Ivo leek een beetje van zijn stuk gebracht door haar resolute antwoord. “Oh, dat is jammer je zou ons echt enorm kunnen helpen, kan ik je niet overhalen?”, probeerde hij nog. Toen Karin ontkennend antwoordde, gooide hij zonder gedag te zeggen de hoorn op de haak.

Intimiderend

Medewerkers van de inlichtingendienst hebben de neiging zich boven de burger, de samenleving te plaatsen. Ze hebben toegang tot allerlei persoonlijke informatie waardoor mensen die benaderd worden zich erg geïntimideerd voelen. Karin vond de gesprekken met Ivo Kersting vervelend en intimiderend. Hij bleef aandringen, draaien, geveinsd vriendelijk doen en doordrammen terwijl zij toch duidelijk was met haar ontkenning.

Ivo belde namelijk na een paar minuten weer terug. Hij verontschuldigde zich niet dat hij zo onbeschoft de hoorn op de haak had gegooid, maar zei meteen dat ze geld kreeg voor deelname aan het gesprek. Hoewel Karin opnieuw zei niet mee te willen werken, bleef de functionaris aanhouden. “We kunnen ook in Amsterdam afspreken. Ben je in Amsterdam? Je woont toch in Amsterdam? Ik ben nu met een collega in de buurt dus dan zouden we even kunnen spreken?”

Blijkbaar wisten ze meer van haar dan ze hadden laten doorschemeren. Karin wees de agenten opnieuw af, maar op het drammerige af bleef Ivo aanhouden. “Anders spreken we af dat jij bepaalt waar en wanneer je af wilt spreken. Je zou ons echt enorm kunnen helpen.” De druk werd opgevoerd. Karin moest zich schuldig gaan voelen. Zij wilde niet meewerken terwijl Ivo en zijn collega zo redelijk waren.

Dat waren ze echter niet. Ze intimideerden haar en toonden geen respect voor haar standpunt. “Weet je wat, ik overval je nu natuurlijk. Misschien kan ik je anders volgende week bellen”, zei Ivo alsof hij haar ontkenning helemaal niet had gehoord. Opnieuw voor de tiende keer antwoordde Karin dat ze niet wilde afspreken, geen tijd en zin had.

Karin was overrompeld, maar was nee blijven zeggen. Achteraf realiseert zij zich dat ze blij was dat ze wist dat ze het volste recht had om te weigeren mee te werken. Na een spervuur aan vragen te hebben overleefd en geschrokken te zijn van de behandeling, bleef er alleen maar boosheid bij haar hangen. “Het is eigenlijk politie van de ergste soort omdat ze zich niet eens voordoen als politie, en het laten lijken alsof je gewoon een gezellig kopje koffie gaat drinken”, vat ze het maanden later samen.

“Veel studenten die benaderd worden zullen dusdanig geïntimideerd zijn dat ze gaan praten omdat ze niet durven te weigeren. Anderen zullen denken dat het om een gezellige discussie of om een debat gaat”, concludeert Karin. De geheim agenten gaven haar ook die indruk. “Ze deden alsof het heel erg zou helpen als ik met ze zou gaan debatteren over de studentenbeweging, alsof zij invloed hadden op de besluitvorming rondom de bezuinigingen”, voegt ze nog toe. Karin is er van overtuigd dat er zeker studenten zijn geweest die op het aanbod zijn ingegaan en met Ivo en zijn collega of andere functionarissen hebben gesproken.

Persoonsdossiers

Naast Marcel, Peter en Karin zijn er ook andere mensen benaderd vanaf het najaar van 2010 tot en met de zomer van 2011. Waarom wordt een inlichtingendienst ingezet tegen een groep studenten die protesteert tegen de bezuinigingen op het onderwijs? Niet om rellen te voorkomen, zoals bij voetbalsupporters. Bij risicowedstrijden communiceert de RID vooral met de burgemeester en met de driehoek over mogelijke ongeregeldheden, niet met de inlichtingendienst.

Dat er een uitgebreidere inlichtingenoperatie rondom de studentenprotesten op touw is gezet, maken de eerste stukken duidelijk die via de Wet openbaarheid van Bestuur (WoB) en de Wet op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (WIV) zijn verkregen. De RID van de regiopolitie Haaglanden heeft op 27 januari 2011 een nabeschouwing van de studentendemonstratie opgesteld voor het Algemeen Commandant van de Staf grootschalig en bijzonder optreden (AC SGBO).

Of dit rapport alleen naar de algemeen commandant is gegaan, valt te betwijfelen. Op 21 maart 2011 schrijft rapporteur ‘R: 15:’ van de RID Haaglanden het verstrekkingrapport 1414/11 aan de AIVD. Het rapport gaat over een studentendemonstratie van 25 maart 2011. Er wordt in gemeld wie de organisator was van de betoging, de route en het aantal te verwachten demonstranten. Onduidelijk is of er delen van het rapport zijn achtergehouden.

Evenmin duidelijk is hoelang de overheid studenten al in kaart aan het brengen is. Duidelijk is wel dat er persoonsdossiers zijn samengesteld van individuele actievoerders. Op basis van die dossiers is de claim van burgemeester Van Aartsen, de politie en het Openbaar Ministerie rond de demonstratie van 21 januari 2011 te begrijpen. Of er provocateurs van politie of inlichtingendienst, mensen die aanzetten tot geweld, tussen de demonstrerende studenten rond hebben gelopen, is niet duidelijk. Wel waren er veel agenten in burger op de been en de ME trad onnodig hard op.

Marcel, Peter en Karin zijn fictieve namen.

Bron: http://www.burojansen.nl/artikelen_item.php?id=476

december 3, 2011

in AIVD/RID

RID brengt protest rondom vliegveld Twente in kaart

Wie organiseren acties tegen de doorstart van vliegveld Twente, op welke wijze en met wie? Een agent van de Regionale Inlichtingendienst benadert met dit soort vragen actievoerders, en spreekt met ze af.

Grote infrastructurele projecten gaan gepaard met een stevig publiek debat. Of het nu om de Betuwelijn, de uitbreiding van Schiphol, de overlast van de AWACS in Schinveld, vuilverbranding in Harlingen of de doorstart van vliegveld Twente gaat, burgers krijgen zelden of nooit gelijk. Het parlement, provinciale bestuurders en gemeenten lijken hogere doelen na te streven, maar die zijn meestal niet gericht op het welzijn van de lokale bevolking.

In de loop der jaren is de mogelijkheid om bezwaar aan te tekenen en procedures aan te spannen om megaprojecten tegen te houden ook gaandeweg ingeperkt. De zogenaamde NIMBY (Not In My Backyard procedure) uit de Wet ruimtelijke ordening is daar een voorbeeld van. De overheid lijkt voldoende middelen te hebben om haar zin door te drijven, maar vindt het desondanks nodig om actieve burgers die zich verzetten in de gaten te houden.

Onder vier ogen

Zo ook tegenstanders van de doorstart van vliegveld Twente. Overheid en grote spelers van het bedrijfsleven willen het gesloten militaire vliegveld omvormen tot een burgerluchthaven. Tegenstanders voeren aan dat het niet levensvatbaar is, slecht voor het milieu en dat alternatieven vruchtbaarder zijn.

Een politiefunctionaris van de Regionale Inlichtingendienst (RID) Twente belde op 24 november 2010 met Judith. Hij vertelde voor de politie Enschede werkzaam te zijn en vroeg om een gesprek onder vier ogen en nee, het kon niet over de telefoon. Verschillende organisaties hadden opgeroepen om op 1 december 2010 bij de Deventerpoort van het vliegveld te protesteren tegen de plannen voor doorstart. Het telefoonnummer van Judith stond in de krant vermeld.

De functionaris belde overigens niet om afspraken te maken over die demonstratie. Volgens de Wet openbare manifestaties en de Grondwet moet de politie zich niet bemoeien met de vrijheid van meningsuiting van mensen in Nederland. Het is echter regel dat de politie contact opneemt met organisatoren van een protest. De agent is in dit geval een RID’er, maar het ging hem niet om de openbare orde. Hij belde om inlichtingen te verzamelen over protestbewegingen in Twente, daarom deed hij zo geheimzinnig.

De RID’er wilde bij Judith langskomen en haar het liefst “onder vier ogen” spreken. Hij kon over de telefoon niet vertellen waar het over ging. Overrompeld door het telefoongesprek en ook verbaasd door de geheimzinnigheid stemde Judith in met een gesprek. Judith had een medestander uitgenodigd om niet alleen het gesprek aan te gaan.

‘AFA schopt stennis’

De RID’er kwam langs op 25 november 2010, vlak voor de demonstratie, en stelde zich voor als politieagent van de regiopolitie Twente. Hij noemde in eerste instantie niet de RID. Dit had hij ook niet over de telefoon gedaan. De agent was gekleed in burger, kort lichtbruin haar, geen bril, lang en slank. Hij was alleen en leek beleefd en belangstellend.

Hij opende het gesprek met wat vragen over de demonstratie van 1 december. Wat kon de politie verwachten, zouden er mensen van GroenFront! of AFA aan de demonstratie deelnemen? Na de uitwisseling van wat beleefdheden rond de demonstratie werd het Judith al snel duidelijk dat de RID’er informatie wilde over de organisaties en mensen die zich verzetten tegen de doorstart van vliegveld Twente.

Aanvankelijk alleen over GroenFront! en AFA (Antifascistische Actie). Om zijn interesse in die groepen te rechtvaardigen zei hij dat indien organisaties als “GroenFront! ergens actief zijn, AFA vaak ook aanschuift”. En “AFA gaat stennis schoppen”, klonk het dreigend uit de mond van de politiefunctionaris.

Zijn belangstelling ging ook uit naar een eerder belegde informatieavond van 22 april 2010 in jongerencentrum Innocent te Hengelo en een ludieke picknick op het terrein van het vliegveld op Moederdag 2010. Het ging de RID’er echter niet alleen om de telefoonnummers en mailadressen van actievoerders van GroenFront! en medewerkers van Innocent. “Wie waren de actiegroepen tegen het vliegveld Twente eigenlijk. Welke stichtingen doen mee en welke deelnemers?”

Judith zou namen, adressen, mailadressen en andere gegevens van haar kompanen tegen vliegveld Twente desnoods ook anoniem door kunnen geven aan de politie. Later op de dag belde hij haar weer om het anoniem doorgeven van informatie te onderstrepen. Zij voelde zich erg ongemakkelijk door het verzoek om haar medeactievoerders te verklikken. Ze belde de RID’er een aantal keer op om hem dat door te geven, maar hij wilde nogmaals een afspraak.

De reden hiervoor was een manifestatie bij Urenco, een bedrijf in Hengelo dat brandstoffen levert, waaronder verrijkt uranium, aan kerncentrales in de hele wereld. Judith zou bij deze gelegenheid ene toespraak houden over de doorstart van het regionale vliegveld. De volgende dag ging de RID’er bij haar langs. Hij had een aantal pagina’s van internet meegenomen en wilde van haar weten hoeveel mensen er bij Urenco werden verwacht.

Karlijn

Judith is overigens niet de enige persoon die benaderd werd door de RID Twente. Met Karlijn echter werd geen afspraak gemaakt. De politiefunctionaris in kwestie wilde van haar weten voor welke organisatie zij zich inzet, of zij van plan was om te gaan demonstreren en waar dan? Ook viste hij naar de sprekers en het doel van de demonstratie van 1 december 2010. Tot slot vroeg hij haar of zij GroenFront! en Innocent kende en welke relatie er is tussen het jongerencentrum en GroenFront!

De agent in kwestie had het gesprek goed voorbereid. Hij beschikte over doopnamen en precieze naam van Karlijn en belde haar op haar geheime nummer. Hij had haar dossier met informatie over haar deelname aan protesten tegen kernwapens en het lidmaatschap van de politieke partij PSP voor zich. De man liet duidelijk doorschemeren veel van haar af te weten. Tot slot wilde hij nog een afspraak maken, maar Karlijn stemde daar niet mee in. Blijkbaar was de informatie van Karlijn niet genoeg, want een week later belde een collega van de RID’er haar om opnieuw over de veiligheid van de demonstratie te praten.

De vraag is of er ook andere mensen door RID Twente zijn benaderd? En waarom moet er een databank worden samengesteld van het buitenparlementaire verzet tegen het vliegveld? Is protest dan strafbaar? En GroenFront! dan, is die al veroordeelt voordat er iets is gebeurd? Vormt burgerlijke ongehoorzaamheid, zoals het bouwen van boomhutten in het Schinveldse bossen, soms een bedreiging van de democratische rechtsorde?

Medewerkers van de actiegroep GroenFront!, die landelijke bekendheid geniet vanwege het verzet tegen de aanleg van de onrendabele Betuwelijn en de kap van een deel van de Schinveldse bossen voor militaire vliegtuigen, hebben vorig jaar twee informatiebijeenkomsten in Hengelo bezocht. Op 10 april 2010 werd in jongerencentrum Cerberus een kennismakingsbijeenkomst met de GroenFronters gehouden waarbij vertegenwoordigers van stichtingen, verenigingen en politieke partijen aanwezig waren die zich verzetten tegen de luchthaven. In Innocent volgde op 22 april 2010 een voorlichtingsbijeenkomst over de stand van zaken rond Twente en de actie mogelijkheden.

Organogram

RID Twente probeert duidelijk een organogram samen te stellen van het verzet tegen de doorstartplannen. GroenFront!, Innocent en AFA worden als legitimatie gebruikt voor het verzamelen van informatie over mensen die zich buitenparlementair verzetten. Dat die informatieverzameling al lange tijd aan de gang is, blijkt uit het veelvuldig fotograferen en filmen van legale openbare manifestaties rond vliegveld Twente. Ook de aanwezigheid van politie in burger bij de verschillende informatieve bijeenkomsten van tegenstanders van het vliegveld en van GroenFront! duidt op een inlichtingenoperatie.

De agent in kwestie is werkzaam voor de Regionale Inlichtingendienst, die vroeger de Politieke Inlichtingendienst werd genoemd. Politieke politie is misschien een eerlijker en meer waarheidsgetrouwe benaming. Waarom bestaat er eigenlijk in een rechtsstaat een Politieke Politie en welk doel dient die politie als zij mensen in de gaten houdt die van hun grondwettelijk recht op verzet tegen overheidsbeslissingen gebruik maken? En nog belangrijker wellicht: waarom weten de burgemeesters en de college van burgemeesters & wethouders niets van het werk van de RID’er? Verzoeken tot openbaarmaking van documenten bij de gemeenten Enschede en Hengelo hebben niets opgeleverd. Wie controleert eigenlijk het werk van de RID?

PS.
Inmiddels is duidelijk geworden dat de beschreven RID’er Hans IJmker blijkt te zijn.

Bron: http://www.burojansen.nl/artikelen_item.php?id=466

PPS.:

Hans Ijmker was werkzaam als agent in Den Haag, bij de recherche Almelo en als wijkagent in Holten (2002 t/m 2006).

Hans Ijmker

december 3, 2011

in AIVD/RID

‘Mijn naam is De Hond, Thijs de Hond’

Eerder dit jaar werd activist Harold benaderd door een medewerker van de AIVD. Die wilde van hem weten of hij bereid was informant te worden, een ‘nieuwe’ strategie van de geheime dienst.

“Binnen de organisatie hebben we besloten minder te infiltreren, maar meer mensen te werven die ons kunnen vertellen wat mensen en organisaties van plan zijn. We willen iedere twee of drie maanden een gesprek voeren met deze geworven mensen. We noemen ze informanten. Dat is ons nieuwe beleid.”

Thijs de Hond is echt, of zijn pasje van het ministerie van Binnenlandse Zaken en de AIVD lijken echt. Hij zei ook echt dat de AIVD minder wil infiltreren en meer wil benaderen, wees dus gewaarschuwd. Dat je er niets over mag zeggen, is bekend. Harold werd op het hart gedrukt niemand over hun ontmoeting in te lichten. Het woord ‘geheim’ van de geheime dienst is per slot ook erg mysterieus.

Op de stoep

Harold werd eind september dit jaar op zijn mobiel gebeld. Aan de andere kant van de lijn klonk een vlotte stem die meldde dat de beller Thijs de Hond was van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Nu is het bijzonder als een ambtenaar uit Den Haag plotseling belt om te zeggen dat hij een gesprek met je wil. Al helemaal als blijkt dat die ambtenaar in zijn auto om de hoek van je woning staat.

De Hond had zich blijkbaar goed voorbereid. Een slimme ambtenaar die niet alleen het mobiele nummer van Harold wist, maar tevens diens adres. Ook een vreemde ambtenaar, want De Hond wilde niet bij Harold thuis afspreken, waar anderen bij zouden zijn. Het moest wel geheimzinnig blijven. Harold begreep meteen dat De Hond werkzaam was voor de AIVD. Harold stemde toe om de ambtenaar van de AIVD bij een café op de hoek te ontmoeten.

Thijs de Hond oogde tussen de 30 en 40 jaar, droeg kort donker haar, een spijkerbroek en t-shirt. De Hond is duidelijk een carrièreman en neemt zijn rol als geheim agent serieus. Tijdens het gesprek met Harold zette hij zijn zonnebril niet af en had die ochtend ruim een uur voor de spiegel doorgebracht. Hij wist te melden wie Harold’s vrienden zijn, was bekend met zijn naam, adres, telefoonnummers, burgerlijke staat en het café gaf hij zelf aan als ontmoetingsplek.

Om achter de privégegevens te komen had De Hond in elk geval het afgeschermde gedeelte van Harold’s Facebook en Hyves pagina’s bekeken. De buurt was al door De Hond verkend. Hij had al eerder voor de deur gestaan, maar toen bleek Harold niet thuis te zijn. Zijn missie die dag was om Harold de nieuwe aanpak van de AIVD toe te lichten.

Verder wilde De Hond graag praten over de actiegroepen Respect voor Dieren en de Anti Dierproeven Coalitie, maar ook over de Antifascistische Aktie en, oh ja, de Animal Rights Gathering van 2007 natuurlijk, een internationale bijeenkomst van dierenrechtenactivisten die dat jaar in het Friese Appelscha plaatsvond en tot slot de Vegan Streaker.

‘Rare ontmoeting’

Het gehele gesprek tijdens de korte wandeling rond het café verliep op een luchtige manier, alsof het een alledaagse bezigheid was om in iemands privéleven te neuzen. De Hond had het echter goed voor met Harold. Hij begreep zijn standpunten over dierenrechten en wilde alleen maar informatie over mensen die op een verkeerde manier met dierenrechten bezig zijn. Daarvoor had hij allerlei namen verzameld en wilde graag weten hoe de organisaties functioneren, wie met wie actief is en dingen doen.

Zoveel leek de aanpak van de geheime dienst niet te zijn veranderd. De benadering van Harold door de snelle Thijs de Hond bleek niet zoveel anders te verlopen dan eerdere benaderingen dit jaar en voorafgaande jaren.

Harold heeft aangehoord wat de agent te melden en te vragen had en vervolgens het aanbod voor twee of drie maandelijkse gesprekken afgewezen. Harold kwalificeerde het gesprek als ‘een rare ontmoeting’. De nieuwe benadering van de AIVD is even mysterieus en geheimzinnig als altijd. Wat er nieuw is aan de zoveelste poging tot intimidatie door de dienst is niet duidelijk.

Harold is een fictieve naam, De Hond is de naam op de badge die de agent toonde.

Bron: http://www.burojansen.nl/artikelen_item.php?id=467

september 9, 2011

in Internationaal

Earth First! Journal Publishes Giant List of Informants

Many of the following listed by EF! have been profiled on SnitchWire before. Many are cooperating informants we have not previously listed. Much kudos towards EF! for putting this out, hopefully the resource is consistantly updated.

This is a new feature on the EF! Newswire to keep you abreast on the whereabouts and status of informants and ‘snitches’ who are cooperating with, or working for, the state in effort to monitor and/or repress ecological resistance movements, as well as other liberation struggles. Sadly, the names on this list are people who can never be trusted again to work in activist circles or resistance movements. The page is currently very centered on North American informants. We appreciate any assistance in broadening this to cover a more international scope.

This is by no means a complete list. Please get in touch with possible updates or corrections. We only post information on this page that can be verified to the greatest extent possible through public documents—in most cases, their plea agreements. We have aimed to present short summaries of the individuals below, so that they would be consolidated in a single location. There is very likely more information, including photos, to be found for each individual through online search engines and resources designed to gather personal information on people (some of which cost money). We hope that this page will serve as a useful starting point for those seeking to take their research further. Posted 9/5/11

CURRENTLY WALKING FREE

*Justin Clayton Samuel (DOB: Dec. 31, 1978) from Snohomish, WA. Cooperated with government by testifying against Peter Young. Both were charged with cutting fences and liberating mink from a series of fur
farms in October 1997. Samuel was an electrical engineering student at the
University of Washington in Seattle before dropping out in 1997. Samuel
was sentenced to two years in federal prison plus a year supervised
release and ordered to pay $364,106 in restitution in exchange for his
cooperation.
He was released on 11-28-2001, and has gone into the computer security field, working for Firefox as of 2010. He is currently a PhD student at UC Berkeley.
Height: 6’ 0″. Weight: ~165 lbs. Place of birth: California. Hair: brown.
Eyes: hazel. Race: white.
His school department profile:
www.eecs.berkeley.edu/~jsamuel
And twitter:
twitter.com/#!/jstnsml
—————————————
*Angela “Angie” Marie Cesario (DOB ~1979): took a cooperating plea deal, pointing the finger at Tre Arrow to reduce her sentence. This was a departure fromearlier testimonies, when both Cesario and Rosenbloom did not name Arrow as the instigator, but Jake Sherman. All three named Arrow in exchange forsentences of 41 months. She was released on 12-22-2006.
—————————————
*Jeremy David Rosenbloom (DOB ~1977): took a cooperating plea deal, pointing the finger at Tre Arrow to reduce the sentence. This was a departure fromearlier testimonies, when both Cesario and Rosenbloom did not name Arrow as the instigator, but Jake Sherman. All three named Arrow in exchange forsentences of 41 months. He was released on 12-22-2006.
—————————————–
*Jacob “Jake” David Bardwell Sherman (DOB ~1982) of Portland, OR:convicted of arson of logging trucks and a front-end loader near Eagle Creek in 2001. Sherman “immediately began to cooperate” with investigators after his arrest, according to court documents. Sherman was boastful and told several girlfriends (two of whom also provided information to the government), in detail, his version of the events that took place that night. Sherman had also not been an especially careful saboteur. His mother’s vehicle smelled of gasoline and he dumped his clothes in the trash bin when he returned that night at 2:00 am,asking his brother to tell his parents that he had returned home at 10:30 pm. Sherman’s father, contacted the FBI telling them he believed his son
was involved in the arson. During FBI questioning, Sherman pegged Arrow as the ringleader in exchange for a sentence of 41 months.
—————————————
*Darren Todd Thurston (DOB: ~1970), aka “Goat,” of Canada, took a cooperating plea agreement, charged with conspiracy to commit arson and destruction of an energy facility east of Bend, OR in 1999. Thurston was given a sentence of 37 months in prison
after he pleaded guilty to conspiracy and arson in the 2001 fire at the Litchfield, Calif., U.S. Bureau of Land Management wild horse corrals. He was released on 8-14-2008. As of summer 2010, he was running his own computer security firm (http://www.hard-mac.com/blog/) out of Canada. He goes by “rad_boy” and “hard_mac”.
—————————————
*Zachary Jensen (DOB: ~1986) of Monroe, WA, Zach Jenson was arrested onJanuary 13, 2006, along with Eric McDavid and Lauren Weiner. He was charged with a single count of conspiracy to destroy by arson or explosives public and private property. His arrest was the direct result of a paid FBI informant, known as “Anna,” who spent over a year and half befriending and entrapping the trio. Zach plead guilty to a lesser charge on July 18, 2006 and was released on bail later that month. The terms of his plea agreement required full cooperation with the government against Eric McDavid at trial, as well as in any and all other investigations in which the government deemed him useful. Zach received time served (which amounted to about 6 months) at his sentencing on December 4, 2008. His supervised release is set to expire in December 2011.
Zach has a medium build, with brown hair and brown eyes. He stands at about 5’5’’. His last known place of residence was Seattle, Washington. He fancies himself a writer and claimed to have been working on a book about his experiences (and warning others against following a similar path) during the time of his sentencing hearing. He has also claimed an interest in Buddhism, yoga and other “spiritual” pursuits. He is normally withdrawn and quiet and eager to please whatever company he might be keeping.
—————————————-
*Lauren Weiner (DOB: ~1986) of Pound Ridge, NY, was arrested on January13, 2006, along with Eric McDavid and Zachary Jenson. She was charged with a single count of conspiracy to destroy by arson or explosives public and private property. Her arrest was the direct result of a paid FBI informant, known as “Anna,” who spent over a year and half befriending and entrapping the trio. Lauren was released on bond in early February 2006 and later plead guilty to a lesser charge on May 30, 2006. However, there is evidence that Lauren was cooperating with the government months before the plea agreement was signed. The terms of her plea agreement required full cooperation with the government against Eric McDavid at trial, as well as in any and all other investigations in which the government deemed her useful. Lauren received time served (which amounted to about 3 weeks) at her sentencing on December 11, 2008. Her supervised release is set to expire in December 2011.
Lauren has a heavy build, with brown hair and brown eyes. She stands at
about 5’1’’. Her last known place of residence was Pound Ridge, New York
(Westchester County). Lauren attended art school and is quite skilled in
pottery and various other art forms. She is outspoken and often lies or
engages in hyperbolic speech to impress those around her. Stories have
surfaced about her attempting to attend fundraisers for Green Scare
defendants after her release on bond.
—————————————–
*Lacey Phillabaum (DOB: ~1975) from Spokane, WA: Phillabaum took a cooperating agreement, pleaded guilty to conspiracy, arson, and use of a destructive device at the University of Washington’s Center for Urban Horticulture in 2001. The university spent $7.2 million to rebuild the center. She is veryintelligent, calculated and manipulative. Phillabaum is a former Earth First! Journal editor, known for her role as the narrator of the underground documentary film Breaking the Spell, which advocates property damage and examines the 1999 Seattle WTO riots from the perspective of anarchists in Eugene, OR. In 2005 she moved to Charlottesville, VA, to take reporting position at C-Ville Weekly. She turned herself in to federal agents sometime around early 2006. In 2008, Phillabaum was sentenced to three years in federal prison and three years’ probation.
She was released on 4-21-2010 and is currently out after transitioning via a halfway house in Spokane, WA. She is thought to be living at her parents’ house in Pheonix, AZ and reportedly seeking work as a para-legal.
—————————————
*Sarah “Kendall” Harvey Tankersley (DOB: ~1977), originally from Ohio, the daughter of two attorneys, was arrested while living in Flagstaff, AZ; Charged with arson and attempted arson of U.S. Forest Industries in Medford. Kendall received a 3-year, 10-month sentence. Judge Ann Aiken sentenced Tankersley to five months less than she agreed to when she pleaded guilty to arson at the U.S. Forest Industry’s office in Medford in 1998 because she cooperated with the state and left the conspiracy immediately after the arson. Tankersley, then 28 and preparing for medical school, pled guilty in 2006 to charges including conspiracy to commit arson from 1996 through 2001. Left Eugene around 1999, attended Humboldt State and graduated with molecular biology degree in 2004.
She was released on 9-17-2010.
————————————–
*Suzanne Nicole Savoie (DOB: ~1977), aka “India,” of Applegate, OR: charged with arson at Superior Lumber Co., in Glendale, OR. She was sentenced to more than 51 months in prison for her role in two arsons. She turned self in to FBI agents in mid-January 2006. Savoie made statements against Nathan Block and Joyanna Zacher and was given a sentence only 8 months less than expected because of her cooperation with investigators. She has been in a Seattle halfway house with a projected release date of 3-24-2011. [UPDATES NEEDED]

CURRENTLY SERVING TIME:

*Jennifer Lynn Kolar (DOB: ~1973), aka “Diver” originally of Spokane and
later Seattle, WA, took a cooperating agreement pleading guilty to charges in connection with the firebombing at the University of Washington. Kolar has worked for a variety of animal rights and environmental causes throughout the years, including an effort
to prevent the reestablishment of native whaling practices in Washington State. She was often the ‘computer security expert’ for the groups she worked with. For the past six years she has spent much of her time sailing and racing a yacht, Manta Ray, an Olson 911 SE sail number 45, she co-owns. She is a chair of the Corinthian Yacht Club (CYC) of Seattle Large Boat Racing Fleet. She pursued doctorate degree at the University of Colorado, but turned self in to federal agents in Washington sometime around early 2006. She is currently held in USP Hazelton and scheduled to be released on 2-02-2013.
—————————————-
*Chelsea Dawn Gerlach (DOB: 1977) of Sweet Home, and later Eugene, OR:
charged with arson at Childers Meat Co. in Eugene; arson at a Boise
Cascade office in Monmouth, OR; toppling of a Bonneville Power
Administration tower; arson at the Eugene Police Department West
University Public Safety Station; attempted arson at Jefferson Poplar
Farms in Clatskanie. Gerlach pleaded guilty to conspiracy and arson
charges in a string of 20 fires that did $40 million worth of damage in
five states, including a 1998 fire at the Vail ski resort in Colorado.
After the group disbanded in 2001, Gerlach went underground and became a
DJ in Portland, OR. At the time of her arrest, she was selling drugs in
Portland with her boyfriend Darren Todd Thurston. Thus far, drug charges
are not pending with either Gerlach or Thurston. Gerlach was extremely
helpful to the prosecution, although she defends herself against being
villified as a snitch and says she cooperated both to shorten her sentence
and ‘for the movement.’ Gerlach made statements against Nathan Block and Joyanna Zacher. She convinced Thurston to turn informant, unsuccessfully attempting to get Zacher, Block and McGowan to turn as well. She led the prosecution on several field trips to previous arsons and a buried cache of guns, ammunition and fake passports allegedly belonging to William “Avalon” Rodgers. She was sentenced to nine years in prison, is currently held in Tallahassee FCI and is scheduled to be released on 10-10-2013.
Chelsea’s parents are environmentalists and she became active around age
15. She attended Evergreen University for a year. She identifies herself
as good with words and computers in an interview she did from prison with
Outside Magazine in 2007. She developed an interest in Buddhism while
incarcerated.
————————————-
*Stanislas “Stan” Gregory Meyerhoff (DOB: ~1977) of Charlottesville, VA.:
also went by “Jack.” Meyerhoff was the first of the group called “The Family” to be sentenced, and the first
to snitch once arrested. Charged with May 1999 arson at Childers Meat Co. in
Eugene; 1999 arson at Boise Cascade office in Monmouth, OR; toppling of a
Bonneville Power Administration tower; arson at the Eugene Police
Department West University Public Safety Station; arson at Superior Lumber
Co., in Glendale, OR; arson of sport utility vehicles at a Eugene car
dealership; arson of Jefferson Poplar Farms in Clatskanie. He admitted guilt in his first hearing in front
of an arraignment judge. Meyerhoff eventually pleaded guilty to conspiracy
and arson charges in a string of 20 fires that did $40 million worth of
damage in five states, including a 1998 fire at the Vail ski resort in
Colorado. After the group disbanded in 2001, Meyerhoff enrolled in college
in Virginia, where he studied engineering. Meyerhoff, who admitted to
fashioning the devices to start the fires, was sentenced to 13 years in
prison. He is currently held at USP Terre Haute and is scheduled to be
released on 7-08-2015.
—————————————
Frank Brian Ambrose (DOB: ~1975): Ambrose pleaded guilty to conspiring to
set a fire and explosion that caused more than $1 million in damage to the
offices of Michigan State University’s Agriculture Biotechnology Support
Project on New Year’s Eve 1999. Ambrose became a paid FBI informant after
his arrest (for disposing of evidence of actions in a dumpster that were
found and law enforcement notified). Ambrose has provided information on
“15” other people allegedly involved in ELF/ALF actions, including ex-wife
Marie Mason. Court documents reveal that Ambrose was being used by the FBI
not only to gather information on ELF/ALF activities but general movement
organizing as well (specifically organizing against I-69 and Cincinnati
Earth First! organizing). He “traveled outside of Michigan seven times at
the FBI’s direction, often working extremely late hours; he made repeated
trips from Detroit to Grand Rapids; he made 178 consensual recordings of
telephone conversations and in-person meetings with investigative targets;
and he participated in lengthy interviews with the FBI’s Behavioral
Analysis Unit and otherwise assisted the FBI’s efforts to improve its
intelligence-gathering protocols related to, and its understanding of,
underground environmental and animal-rights extremist groups and
movements.”
In sum, his cooperation with investigators after his arrest
has been substantial and rather extraordinary. He was sentenced to 9 years
in prison in 2008. He also received a lifetime of supervisory release
after prison and was ordered to pay $3.7 million in restitution to the
University and for other sabotaged sites. He is currently being held at
Rochester FMC and has a projected release date of 9-26-2016.
Ambrose, moved to Bloomington after graduating from Purdue University with
a degree in biology. At Purdue, the 190-pound six-footer was a varsity
swimmer.
There is speculation of an additional informant in Ambrose’s case (listed as another confidential source in official documents.) Confirmation and details on the identity of this person are currently pending.
—————————————-
*Kevin Tubbs (DOB: ~1969), originally from Nebraska, but had been living
in Springfield, OR. Tubbs cooperated three weeks after his
arrest and that his cooperation was substantial, after he learned of three
snitches against him: Ferguson, Meyerhoff and Kolar-in that order. Tubbs’
testimony was sufficient enough to get Jonathan Paul indicted. Tubbs was an animal rights activist charged with arson of Oakridge
Ranger Station; arson of Cavel West horse slaughterhouse in Redmond, OR,
on July 21, 1997; attempted arson at U.S. Forest Industries in Medford,
OR, in December 1998; arson at Childers Meat Co., in Eugene; Sept. 6,
2000, arson at the Eugene Police Department West University Public Safety
Station; Jan. 2, 2001, arson at Superior Lumber Co., in Glendale, OR;
using a destructive device to set fire to sport utility vehicles at a
Eugene, OR, car dealership in March 2001; arson at Jefferson Poplar Farms
in Clatskanie, OR, in May 2001. In 2007, he
was sentenced to nearly 12 years and 7 months in prison with 3 years
supervised release. Tubbs is currently held in USP Lompoc and has a
projected release date of 11-23-2016.
Tubbs attended Humboldt State University and was once editor of the Earth
First! Journal. Despite his status as an informant, he still has an active support page at: www.supportkevintubbs.com
——————————————
*Jacob “Jake” Todd Ferguson: After a roommate assumed he had stolen her
truck after an argument, reported it stolen and filed a restraining order
against him he was on the police radar. Using heroin by 2003, feds
contacted Ferguson and told him that people within the community had
linked him to the Romania fire and other arsons. And that, ostensibly, is
when Ferguson agreed to cooperate. Court records indicate that by spring
2004, Ferguson was wearing a hidden recording device in an effort to bait
others, into incriminating themselves. He admitted in 2007 that he set
fire to the U.S. Forest Service Ranger Station in Detroit, OR and a
government pickup in 1996. He admitted to being granted immunity plus
$50,000 for his cooperation, and received 5 years probation. Ferguson,
searched out others and had them recount experiences while he was wearing
a recording device. The recordings provided investigators the evidence
that they needed to convict Daniel McGowan, Jonathan Paul, Joyanna Zacher
and Nathan Block (who all received sentences of 5-7 years). Ferguson wore
the hidden recorder to an annual Earth First! gathering, to the Public
Interest Environmental Law Conference at the UO, and to meetings with six
of his partners in crime, by then scattered across the country.
He was never indicted for the over 15 acts of sabotage he admitted to and
was residing in Eugene, OR until being incarcerated for violating probation. He may also have been financially compensated for his cooperation. He is recognizable by a pentagram tattoo on his forehead.
—————————————-
*Ian Wallace: Formerly of the Twin Cities and recently attending college at Stony Brook (NY), was sentenced to three years in prison, beginning June 1, 2009, for his role in placing two failed firebombs at US Forest Service buildings where tree research was being conducted on the campus of Michigan Tech University in 2001. Walllace and another traveled from Minneapolis to upper Michigan for the action, according to the cooperating plea agreement he signed on September 5, 2008. He faced a maximum of 10 years in prison.
In the plea agreement, Wallace also admitted involvement in three other acts. Two were in Saint Paul: sabotage of a building and vehicles at a US Forest Service research station in 2000 (loss $25,186), and arson of the construction site of what is today the Cargill Building for Microbial and Plant Genomics on the University of Minnesota campus (loss $630,000). He also admitted to involvement and named three other activists responsible for the destruction of 500 research trees in Rhinelander, Wisconsin: Bryan Lefey (who took a non-cooperating agreement) and was sentenced to 3 years in prison for the Rhinelander action, Katherine Christianson (who took a cooperating agreement) was sentenced to 2 years, and Daniel McGowan, serving a 7 year sentence currently. Aaron Ellringer, who drove the activists to the Rhinelander site, cooperated with the government and was sentenced to four days in jail. Please contact us with any further information on Christianson or Ellringer. Source
————————————–
*Brianna Waters: former non-cooperating ELF prisoner, decided to take acooperating plea deal in the prosecution of two 2001 ELF acts of arson. She had been released earlier this year after a mistrial and is expected to testify against former boyfriend Justin Solondz, who was captured as a fugitive in China, is now in US custody and as of July 29 is awaiting trial for his alleged ELF activity.
—————————————

INTERNATIONAL INFORMANTS:

[this section is awaiting further information]
Mark Kennedy and Mark Jacobs are both UK-based international informants.

Bron: http://snitchwire.blogspot.nl/2011/09/earth-first-journal-publishes-giant.html

september 5, 2011

in AIVD/RID, Paul Kraaijer

Kraaijer, de AIVD en de Telegraaf

Paul Kraaijer kwam in juni 2011 uit de kast na vijfentwintig jaar voor de inlichtingen- en veiligheidsdiensten te hebben gewerkt. Kraaijer laat zich in twee paginagrote artikelen interviewen over zijn carrière. Buro Jansen & Janssen heeft het verhaal met grote belangstelling gelezen en heeft uit diverse hoeken reacties en aanvullingen gehad, maar heeft gekozen om terughoudend te zijn met een reactie. Het interview / artikel in de Telegraaf roept namelijk meer vragen op dan dat je er zinnige conclusies aan kan verbinden.

Zijn het waarheden, halve waarheden, verzinsels, leugens? Wat wil de Telegraaf met het verhaal, en wat wil de inlichtingendienst? Waarom treedt iemand na zoveel jaar naar buiten? Welke schade heeft hij ondervonden van een 25-jarig dubbelleven? Kraaijer schrijft zelf op de website van Villamedia.nl dat “de Telegraaf zaken nog wel eens uit het verband wil rukken of wil aandikken.” Kraaijer reageert op de passages in het Telegraaf artikel waarin gerefereerd wordt aan zijn rol als journalist. Zijn de andere opmerkingen van Kraaijer dan ook “uit hun verband gerukt of aangedikt”? En wat betekent dat voor het waarheidsgehalte van de twee reportages?

Bij de zoektocht naar het verhaal achter Kraaijer is het van belang onderscheid te maken tussen wat hij was en wat hij deed. Kraaijer wordt in de Telegraaf gepresenteerd als infiltrant, als agent van de geheime dienst (AIVD-er). Kraaijer lijkt te suggereren dat hij voor de geheime dienst werkte. Hij zegt in het artikel dat hij “24 uur per dag, zeven dagen in de week” actief was. Hij zou na een korte carrière bij de RID, de Regionale Inlichtingendienst van de stad Zwolle voor de dienst zijn gaan werken. Was Kraaijer nu een infiltrant, een mol, een spion, een agent, een informant van de PID (Plaatselijke, Politieke of Politie Inlichtingendienst tot 1993) en later de BVD/AIVD? Komt dat allemaal op hetzelfde neer zoals het artikel in de Telegraaf doet geloven?

Wat is Kraaijer?

Het woord spion heeft een positieve lading. De spion is intelligent en meestal knap en het succes is aan zijn kant. James Bond is de spion die tijdens de Koude Oorlog achter het IJzeren Gordijn spectaculair te keer gaat. Hij vertegenwoordigt duidelijk het goede. De spion is in dienst van een gerenommeerde geheime dienst en het woord heeft meestal betrekking op activiteiten van de agent in het buitenland. De term mol is het woord dat wordt gebruikt als er sprake is van een onderzoek in eigen huis. De AIVD heeft bijvoorbeeld een mol in haar midden gehad, in de persoon van audio bewerker (tolk of taalanalist) Outman Ben A. die in 2004 werd gearresteerd. De infiltrant is iemand die met een vooropgesteld plan of opdracht een organisatie binnendringt. Bijvoorbeeld een agent die zich opwerkt in een organisatie als de Arabische Europese Liga (AEL) en daar door provocaties en misleiding verdeeldheid zaait zoals in 2004 het
geval bleek (april 2005 NRC Handelsblad). In het criminele circuit kan het gaan om een persoon die in drugs handelt om er achter te komen wie de hoogste baas van een drugslijn is. De undercover agent speelt een zelfde rol. De informant tenslotte is de persoon die informatie verzamelt en doorgeeft aan inlichtingendiensten via zijn contactpersoon bij de dienst, zijn ‘runner’. De informant kan actief zijn in verschillende organisaties en daarover inlichtingen doorgeven. Een ‘informant’ kan verschillende gedaantes hebben. Het kunnen mensen zijn die regelmatig een onschuldig lijkend praatje hebben met medewerkers van een inlichtingendienst. Het kunnen ook mensen zijn die actief worden gerund en zich op verzoek van een geheime dienst bij andere groepen aansluiten.

Het werk van inlichtingendiensten is geen exacte wetenschap en de terminologie bestaat niet uit definities, maar er zijn verschillen tussen spionnen, mollen, infiltranten en informanten. Dat verschil vertaalt zich ook in de wijze waarop Kraaijer werd gerund en hoe hij financieel werd ondersteund. Als wij het verhaal van Kraaijer moeten geloven, werd hij eerst als informant door de PID Zwolle gerund, om in 1993 voor de AIVD te gaan infiltreren in verschillende groepen.

Wat deed Kraaijer?

Kraaijer claimt dat hij de dienst jarenlang heeft geïnformeerd over een reeks verschillende actiegroepen. De vraag is of die wapenfeiten te controleren zijn? Kraaijer voert verschillende gebeurtenissen aan die eenvoudig uit de media en van het internet te halen zijn. De demonstratie bij het gemeentehuis van Zwolle bij de installatie van dhr. Ruitenberg van CP’86, de G8-top in Evian, de Animal Rights Gathering in Zweden en de nertsenbevrijding en de verdenking van de bedreiging van de koningin van de Vegan Streaker zijn daar voorbeelden van. Paul Kraaijer zou daar allemaal wel bij aanwezig zijn geweest, maar dat zegt nog niet dat hij daarover informatie heeft doorgegeven aan de BVD en later aan de AIVD. De artikelen in de Telegraaf geven hier geen duidelijkheid over.
Een voorbeeld uit het eerste artikel: Paul Kraaijer zegt dat hij in contact was met een “jonge activist” waarmee hij samen een actie zou doen in Mannheim. In de Telegraaf: “Spannender waren de nachtelijke acties van Kraaijer in 1990 in Duitsland, waar Nederlandse schepen werden ingezet om Amerikaans defensiemateriaal naar het oorlogsgebied in het Midden-Oosten te varen. Ik was in contact
gekomen met een jonge activist en samen met anderen zouden we in Mannheim een kraan bezetten, die schepen met oorlogsmateriaal laadde.” Heeft Kraaijer toen een rapportje geschreven over Mannheim in de trant van: “Met Y in de auto gesproken over een actie in Mannheim. Hou het in de gaten.” In het actieblad NN van 10 januari 1991 staat een overzicht van verschillende protesten tegen de eerste Golfoorlog: “Zaterdagmorgen 22-12-90 werd er door de vredeswinkel uit Mannheim en NO PASARAN Zwolle actie gevoerd in de haven van Mannheim waar de afgelopen weken duizenden legervoertuigen werden verscheept naar Rotterdam en Antwerpen. De actie bestond uit het bezetten van een laadkraan en het ophangen van spandoeken. Op het tijdstip van de actie bleken het op het haventerrein geen werkzaamheden plaats te vinden. De actiegroep was zichtbaar verrast.” Was dit de actie waarbij Kraaijer aanwezig was en had de ‘meesterspion’ er voor gezorgd dat het werk was stilgelegd op een zaterdag, of lag het altijd stil in het weekend? “Bij vertrek van het haventerrein werden we verrast door een grote politiemacht die onderweg was naar het haventerrein.” Kraaijer heeft het over nachtelijke acties, maar treedt verder niet in details. De actie uit het bericht van 1990 vond overdag plaats. Was de bezetting van de kraan in Mannheim een nachtelijk plan of bedoelde Kraaijer de actie van 22 december 1990?
Een ander voorbeeld is de huur van de studio van Kraaijer. De Telegraaf: “Mijn woning werd een organisatorisch, administratief centrum van deze club. In feite stond de Zwolse AFA-afdeling volledig onder controle van de BVD, aldus Kraaijer, die voor zijn inlichtingen- en infiltratiewerkzaamheden stevige vergoedingen kreeg. Mijn studio werd betaald en ik kreeg ruime onkostenvergoedingen. Ik kon er
prima van leven.” Volgens Kraaijer was het kantoor, zijn huis, het organisatorische en administratieve centrum van de extreem linkse Antifascistische Aktie. “In feite stond de Zwolse afdeling volledig onder controle van de BVD,” “een frontstore van de AIVD,” zelfs, schrijft de Telegraaf. Wie waren echter lid van deze gigantische operatie? Paul Kraaijer in ieder geval, maar wie nog meer?
Hoe kan Paul Kraaijer zijn verhaal onderbouwen? Heeft de Telegraaf uitgezocht of het klopt dat de huur van de woning van Kraaijer jarenlang door de overheid is betaald?

Geheimzinnig zonder reden

Kraaijer krijgt alle ruimte van de journalisten van de Telegraaf om zijn levensverhaal aan de grote klok te hangen. Onduidelijk is hoeveel hij voor het interview heeft gekregen. De geheimzinnigheid van de krant voor Wakker Nederland is opvallend en overbodig. “Het contact verliep moeizaam … een eerste ontmoeting in een land in Zuid-Amerika … afgelopen week op de Nederlandse Antillen.” Kraaijer heeft in augustus 2010 zelf wereldkundig gemaakt in Suriname aan de slag te gaan bij de Parbode. De Stentor van 16 augustus 2010 schreef er een artikel over. Heeft Kraaijer zelf de krant benaderd om zijn verhuizing van Zwolle naar Paramaribo wereldkundig te maken? Misschien is hij zo in contact gekomen met de Telegraaf.
De Stentor had al eerder een artikel over Kraaijer. Op 2 mei 2006 deelt Kraaijer ook zijn persoonlijke geschiedenis met de lezers van De Stentor/Zwolse Courant. “Na zeven jaar absentie te Almere is hij terug op zijn geboortegrond. Met een nieuw thema: de angst voor een kerncentrale in Suriname. … Zijn belangstelling in het thema groeide toen hij ging samenwonen met Maureen – een Surinaamse. Nadat die relatie strandde keerde hij in Zwolle terug, met een nieuwe relatie op afstand in Paramaribo, waar hij ooit van plan is te gaan wonen. Vanuit Almere keerde hij werkloos naar Zwolle terug.”
Is er contact geweest met de AIVD om te verifiëren of het verhaal van Kraaijer klopt? Hebben de journalisten de actievoerder uit het Mannheim verhaal opgespoord en gevraagd naar zijn mening? En hoe is komen vast te staan dat de studio door de dienst is betaald? Van Den Heuvel en Olmert schrijven dat de “AIVD niet wil reageren, omdat daarmee de identiteit van bronnen en infiltranten bekend wordt, de modus operandi van de geheime dienst openlijk wordt besproken en het actuele kennisniveau van de AIVD over bepaalde activisten bekend wordt, aldus een woordvoerder.” De journalisten van de Telegraaf lijken te impliceren, niets te kunnen verifiëren omdat de dienst normaliter geen openheid van zaken geeft. Uit de twee reportages wordt echter niet duidelijk of zij voor de hand liggende feiten hebben gecheckt. Daarnaast ontbreekt het in de artikelen ook aan een analyse van de beweegredenen van Kraaijer en de AIVD en de mogelijk vergaarde informatie.

De media en de AIVD

Voor een goed begrip van het verhaal van Kraaijer moet ook gekeken worden naar de relatie tussen de media en de dienst en in het bijzonder de Telegraaf en de BVD/AIVD. Journalisten zijn ideale informanten. Zij kunnen overal binnenkomen zonder veel argwaan te wekken. De liefde tussen de inlichtingendienst en de media is wederzijds. In 2006 maakte een redacteur van het NRC Handelsblad, Robert Giebels een overstap naar de AIVD. Giebels werkt nu weer bij de Volkskrant en hij heeft gewerkt voor RTL Nieuws, Elsevier, FEM Business en de Wereldomroep. Giebels stapte over naar de AIVD, andere journalisten gingen werken voor ministeries. Journalist Frenk van der Linden onthulde in 2007 dat een collega journalist van het weekblad De Tijd hem in de jaren tachtig in de gaten heeft gehouden. Hij baseerde zich op het AIVD dossier dat hij had opgevraagd bij de dienst. Of de AIVD op dit moment ook journalisten heeft rondlopen in de Nederlandse media is onduidelijk, de dienst doet daar geen mededelingen over. Daarnaast heeft de krant van wakker Nederland regelmatig bijzondere nieuwtjes van en over de dienst. Onlangs nog met Heleen de Waal en haar partner en een paar jaar geleden met BVD-stukken over de georganiseerde criminaliteit. Ten tijde van de affaire de Waal stond de relatie tussen de dienst en de Telegraaf op scherp. In het verleden is echter gebleken dat de krant warme relaties onderhield met de geheime dienst, met de Amsterdamse politie en andere diensten. Hoe zuiver is die relatie? Hoeveel van de geleverde informatie is het overschrijven van persberichten of verhalen van overheidsdiensten? Dienen media als doorgeefluik van diensten? Wordt er een eigen analyse op los gelaten? Het verhaal van Kraaijer is een monoloog van een man die in Suriname woont en zegt vijfentwintig jaar voor de dienst te hebben gewerkt. Welk onderzoek hebben de journalisten van de Telegraaf zelf uitgevoerd? Hoeveel zicht hebben lezers op het waarheidsgehalte van de reportages? Hoe moeten we in het geval Paul Kraaijer de rol van de media duiden? De combinatie geheime dienst, Telegraaf en Kraaijer resulteert vooral in heel veel vragen, die geen van deze partijen in volledigheid zal willen beantwoorden.

Was Kraaijer journalist?

Kraaijer wordt als journalist geportretteerd, maar was hij dat ook? Hij zegt dat hij freelance werkte voor Trouw, maar afgezien van drie ingezonden stukken wordt niet duidelijk wat zijn rol als freelancer is geweest. Hij werd, voor zijn bekendmaking in de Telegraaf van zijn inlichtingenverleden, in de meeste media omschreven als blogger, activist of antifascist. Dat Kraaijer journalistieke ambities had is af te leiden uit de niet aflatende stroom artikelen van zijn hand, maar maakt hem dat tot een serieuze journalist of een wannabe?
De Nederlandse Vereniging van Journalisten schrijft op haar website:
“De NVJ zegt met ontsteltenis kennis te hebben genomen van Kraaijers activiteiten die tot op heden door Donner (Minister van Binnenlandse Zaken) niet zijn tegengesproken.” Bij Kraaijers activiteiten gaat het volgens de NVJ om het feit dat: “Kraaijer zich voordeed als journalist, onder meer door een perskaart aan te vragen bij de NVJ en zich uit te geven als journalist werkzaam voor onder andere dagblad Trouw.” Een beetje hypocriet van de NVJ om zich nu druk te maken om Kraaijer, terwijl het eerder aangehaalde geval (Giebels), niet tot ophef binnen de journalistieke wereld leidde.

Nieuwsgaring is niet aan een specifieke groep voorbehouden. Kraaijer spande zich in om alle demonstraties van de Anti-Dierproeven Coalitie bij te wonen en daar op zijn blog over te schrijven. Journalisten maken daar dankbaar gebruik van. En kranten, tijdschriften, televisieprogramma’s, alles wordt door de geheime dienst opgezogen. Elk artikel over AFA of dierenrechten vindt zijn weg als ‘bewijs’ in het dossier van de dienst. Helaas is iedereen die buitenparlementair actief is in dit land potentieel verdachte voor de geheime dienst. De AIVD heeft namelijk als taak gekregen om de democratische rechtsorde te beschermen en houdt daartoe al het buitenparlementaire politieke
leven in de gaten. Dat zij de explosie aan zelfgeschreven informatie
in de nieuwe media, niet alleen opslaat maar mogelijk ook
actief gebruikt voor contra informatie is niet ondenkbaar.

Kraaijer wilde graag schrijven en zich graag uitgeven als journalist, maar deed hij dat als dekmantel of was het zijn eigen liefde voor de journalistiek? Wij zullen nooit helemaal weten of het verhaal van Kraaijer wel of niet klopt. In Nederland heerst namelijk een cultuur van geslotenheid. Zelfs dossiers uit het verre verleden (jaren vijftig en zestig) worden niet vrijgegeven, allemaal operationeel, en of iemand nu dood of levend is, de stukken blijven actueel en dus geheim.
Roept de zaak Kraaijer eigenlijk niet meer vragen op over de rol van de geheime dienst in de democratische rechtsorde dan over het geklik van Kraaijer zelf?

Onderzoek

Is er niets aan het verhaal van Kraaijer te verifiëren? Van de door hem gepresenteerde gebeurtenissen zijn er slechts enkele controleerbaar zonder afhankelijk te zijn van de dienst of het verhaal van Kraaijer zelf. Natuurlijk is te controleren of hij aanwezig was bij de demonstraties tegen de kruisraketten in Havelte, bij een kraan in Mannheim, een demonstratie in Mannheim of Venray, maar die aanwezigheid zegt nog niets over zijn werk voor de BVD/AIVD. Dit geldt voor veel gebeurtenissen die Kraaijer in het interview noemt.
De politiek gevoelige kant van de reportages uit de Telegraaf ligt op één terrein. Dit is niet de mogelijke informatie die Kraaijer over dierenrechtenactivisten, AFA, antimilitarisme en de vredesactivisten heeft verstrekt. Het in de gaten houden van buitenparlementair verzet wordt politiek en maatschappelijk geaccepteerd. Het enige politieke thema dat voor ophef kan zorgen is de rol die Kraaijer heeft gespeeld binnen GroenLinks en de Partij voor de Dieren. Als actief lid en betrokken bij de fractie van GroenLinks in Zwolle speelde hij een belangrijke rol in het verzet tegen CP’86 in de gemeenteraad. Kraaijer zegt dat hij vanaf 1986 zeven dagen in de week 24 uur per dag voor de dienst actief was. Welke informatie heeft hij over de GroenLinks afdeling in Zwolle verzameld? Hoe is deze informatie verwerkt door de BVD? Waarom houdt de geheime dienst een legale politieke partij in de gaten? Worden er ook andere politieke partijen in de gaten gehouden? Kraaijer was in 2008 aanwezig op het partijcongres van de Partij voor de Dieren (PvdD). In welke hoedanigheid bezocht hij deze bijeenkomst? Als journalist, als activist of als informant? Heeft hij een rapport geschreven over deze politieke partij en zo ja, wat stond daar in? Heeft hij andere informatie over de partij verzameld en op welke wijze heeft hij die doorgestuurd? Is hij uit zichzelf naar het congres gegaan of ging hij in opdracht?

Voor onderzoek naar Paul Kraaijer moet vijfentwintig jaar worden uitgezocht aan relaties, connecties, contacten, gesprekken, e-mails, verhalen, herinneringen, foto’s en andere gegevens die over Kraaijer zijn vastgelegd. Vervolgens ontstaat een beeld, een portret van een mens: misschien een fantast of een zielepoot, een intrigant of een aandachtstrekker of een buitengewoon gewiekst persoonof een journalist, een intelligente man of niets van dat alles? Pas als er meer duidelijkheid is over het waarheidsgehalte van zijn claim dat hij jarenlang gewillig de geheime dienst heeft geïnformeerd over allerlei mensen, kan je beginnen aan een politieke analyse van zijn rol en de gevolgen van zijn activiteiten. Geen overdreven kop als “de biecht van de perfecte mol” of “AIVD-infiltrant Paul Kraaijer sluit spannend jongensboek.” Gewoon een onderzoek naar Paul IJsbrand Kraaijer, geboren op 13 september 1960 te Steenwijk.

Kraaijer hypothesen

Voor onderzoek naar het werk van politie en inlichtingendiensten hanteert Buro Jansen & Janssen altijd verschillende hypothesen. In het onderzoek rond Paul Kraaijer staan de volgende hypothesen en combinatie tussen die hypothesen centraal.

1. Kraaijer was vijfentwintig jaar een infiltrant van de inlichtingendienst. Hij speelde van 1986 tot en met 2010 over allerlei bewegingen informatie door.

2. Kraaijer speelde in vier periodes informatie door aan een inlichtingendienst. In 1986 aan de CID Zwolle, de Criminele Inlichtingendienst, over de bezoekers van zijn stamkroeg. Van 1993 tot en met 1998 aan de BVD over Anti Fascistische Aktie (AFA). En verder een periode eind jaren negentig over het Koerdistan Informatie Centrum en nog later over de dierenrechtenbeweging. In de tussenliggende perioden, 1987 tot en met midden 1993, eind jaren negentig en van midden 2002 tot en met eind 2007 werkte hij niet voor de inlichtingendienst.

3. Kraaijer heeft uit zichzelf informatie gedeeld met de inlichtingendienst in de periode dat hij bij AFA Zwolle actief was, om de ‘slechteriken’ door de dienst in de gaten te laten houden. Als actief lid van Groenlinks is zijn uitgangspunt het parlementaire proces en hij vindt dat confrontaties met extreem rechts vreedzaam moeten verlopen. Het werk voor de geheime dienst ziet hij als een positieve bijdrage aan AFA.

4. Kraaijer heeft een enkele keer informatie doorgegeven aan een inlichtingendienst. Deze incidentele gevallen hebben veel indruk gemaakt op hem en hij leeft in de veronderstelling dat hij als spion voor de dienst heeft gewerkt.

5. Paul Kraaijer heeft het verhaal over zijn werk voor de Inlichtingendienst helemaal uit zijn duim gezogen. Hij is heel actief geweest, kan dat ook ondersteunen door zijn publicaties, artikelen en blogs. De AIVD geeft geen commentaar. Hij bezit overredingskracht en de journalisten hebben zijn verhaal geaccepteerd. Kraaijer zegt dat hij een infiltrant was.

6. De inlichtingendienst heeft te horen gekregen dat Kraaijer zijn verhaal vertelt aan de Telegraaf over zijn vijfentwintig jarige carrière. De dienst besluit om de krant niet in te lichten dat Kraaijer een fantast is of zaken overdrijft. De inlichtingendienst wil hiermee de Telegraaf terugpakken voor het verstoren van de relatie met de dienst.

7. De Inlichtingendienst gebruikt Kraaijer om verwarring te zaaien in de dierenrechtenbeweging en AFA. De dienst wil vooral de Vegan Streaker raken om te laten zien dat ze zijn handel en wandel van dichtbij hebben geobserveerd. Kraaijer is niet actief geweest voor de dienst. Er is nu wel contact geweest met hem en hij krijgt geld voor het vertellen van het verhaal.

8. De AIVD speelt het verhaal van Kraaijer naar buiten om de aandacht af te leiden van andere informanten, infiltranten van wie de dienst verwacht dat die mogelijk in de problemen komen of met betrekking tot eventuele blunders van de dienst. Kraaijer heeft wel contact gehad met de inlichtingendienst in verschillende periodes.

9. De Telegraaf publicatie over Paul Kraaijer moet gezien worden in het kader van de strijd tussen de AIVD, het NCTb (Nationaal Coördinator Terrorisme bestrijding) en de Nationale Recherche (NR). Deze strijd gaat over erkenning, toegang tot informatie, maar ook over geld.
Met de bezuinigingen in zicht wil de NCTb haar werkterrein verruimen naar dierenrechtenactivisme. Erik Akerboom van de NCTb, heeft op een congres in juni 2011 hierop een voorschot genomen. De Nationale Recherche (NR) probeert ook een stukje terrein te veroveren door onderzoek te doen naar Ideologische Misdaad, te vergelijken met het inlichtingenwerk van de AIVD.
De AIVD is bang haar alleenheerschappij op het terrein van buitenparlementaire acties kwijt te raken. De AIVD besluit het verhaal over Kraaijer in te zetten om te laten zien dat de inlichtingendienst over meer kwaliteiten en kennis beschikt dan de NCTb en de NR samen. Kraaijer heeft wel enkele keren contact gehad maar zeer sporadisch. De dienst begeleidt hem.

10. De AIVD heeft wat goed te maken met de Telegraaf. De relatie is onder druk komen te staan door de affaire Heleen de Waal en de gijzeling van journalisten in de affaire rond de BVD stukken over het Amsterdamse criminele milieu. Kraaijer heeft wel een periode informatie verschaft over of AFA of de dierenrechten beweging, maar niet vijfentwintig jaar.

Bron: http://www.burojansen.nl/artikelen_item.php?id=460

september 5, 2011

in AIVD/RID

Voor de RID is Griekenland ook een gevaar

Je bent een kraker of liever gezegd je woont in een kraakpand. Je staat netjes de media te woord over het pand waar je in woont. Gewoon omdat het je huis is, maar ook omdat het pand een cultuurhistorische waarde heeft. Je bent niet heel actief in de kraakbeweging, je woont prettig en je pand wordt wel eens gebruikt door actiegroepen. Niets crimineels, niets vreemds of verdachts, maar toch zul je er rekening mee moeten houden dat de politie je gaat lastig vallen. Dat overkwam Evert in Utrecht.

Daags na een artikel in een lokaal blad over zijn kraakpand begin 2011 werd hij gebeld op zijn mobiel. Of hij even op het hoofdbureau van politie wilde verschijnen. Nee, hij werd van niets verdacht, maar moest wel even komen. Niets te vrezen, maar de agent in kwestie, dhr. Martin Veerkamp, bleef wel aandringen. Het is onduidelijk of de naam van de agent zijn echte naam is. Hij zei dat hij van de inlichtingendienst van de politie was, de Regionale Inlichtingendienst van de regiopolitie Utrecht (RID Utrecht). Dhr. Veerkamp is 1 meter 75, tenger, blank, heeft lichtbruin krullend haar en is rond de dertig jaar oud.

Tijdens het gesprek, dat op het hoofdbureau van politie plaatsvond, werd Evert gevraagd naar de Utrechtse kraakbeweging en het beleid van de Utrechtse politie, de nieuwe kraakwet en geweld. Evert werd gevraagd naar zijn mening over de onderwerpen en of hij zich zou verzetten tegen de ontruiming van zijn pand. Verzet tegen de uitzetting uit zijn woonhuis, voor de duidelijkheid. Waarom Evert niet via officiële weg werd uitgenodigd is niet duidelijk. “Geachte Evert, wij willen u uitnodigen voor een openbaar gesprek over de Utrechtse politie en haar houding ten opzichte van de kraakbeweging en over uw mening om uit uw huis te worden gezet,” zou normaal zijn, maar dhr. Veerkamp wilde graag een gesprek onder vier ogen, niet openbaar, maar privé. Evert mocht niet doorvertellen dat hij met Veerkamp gesproken had, maar waarom dan niet?

Privé en gewoon een gesprek voor de agent. Niet voor Evert die vrienden waarschuwde omdat hij dacht niet zo snel terug te komen. Logisch, kraken is strafbaar en sommige gemeenten reageren nogal gespannen. Het woord informant werd niet genoemd door de agent, maar Evert had wel de indruk dat het gesprek daar op aanstuurde. Evert werd namelijk ook gevraagd naar anderen, of hij bepaalde mensen kende, wist hoe het er in andere kraakpanden aan toe ging. Duidelijk met de bedoeling te vissen naar de bereidheid van Evert om te praten.

Is Evert op zijn zwijgrecht gewezen? Is hem te verstaan gegeven dat hij ook een advocaat kan inroepen? Nee, in de schimmige wereld van inlichtingenoperaties is alles geoorloofd. Veerkamp was vooral geïnteresseerd in eventuele mensen die ontruimd waren en daardoor geen dak boven hun hoofd meer hadden. Hadden die bij Evert om onderdak gevraagd? Een vaag gesprek waarbij de agent zijn kaarten zorgvuldig voor zich hield. Hij leek geïnteresseerd in bepaalde activiteiten die in het pand van Evert plaatsvonden, zoals vergaderingen van een groep met de naam Griekenland is Overal. De vragen waren echter niet zo specifiek dat Evert het idee had dat Veerkamp daar op dit moment erg in geïnteresseerd was. Het gesprek was duidelijk bedoeld als een verkenning van de bereidheid van Evert om in de toekomst mee te werken.

Het verhoor was goed voorbereid door Martin Veerkamp. Hij wist dat Evert betrokken was bij bepaalde kraakacties en een aangifte had gedaan. Er was duidelijk een dossier over hem. Op grond waarvan die informatie over Evert is verzameld is onduidelijk, naar alle waarschijnlijkheid omdat Evert ooit een actief kraker was. Kraken was toen echter nog niet verboden. Bij een benadering gaat het niet om een officieel verhoor waarbij je op je rechten wordt gewezen. Feit is echter wel dat je verhoord wordt over wat je weet. Zo ook Evert die gevraagd werd naar andere kraakpanden en medeactivisten zonder dat duidelijk was waarvoor het gesprek diende. Niet het welzijn van Evert, dat was duidelijk, wel de informatiepositie van de Utrechte politie.

Evert is niet de echte naam van de hoofdpersoon in dit verhaal

Bron: http://www.burojansen.nl/artikelen_item.php?id=457

« Oudere berichten

Documentatie Inlichtingendiensten

Bram B., informant in Vonk (samenvatting)

RID bespioneerde kritische jongerengroep

Ex-police spy Mark Kennedy’s current business activities

Paul Kraaijer

‘Gaan jullie stenen gooien?’

RID brengt protest rondom vliegveld Twente in kaart

‘Mijn naam is De Hond, Thijs de Hond’

Earth First! Journal Publishes Giant List of Informants

CURRENTLY WALKING FREE

CURRENTLY SERVING TIME:

INTERNATIONAL INFORMANTS:

Kraaijer, de AIVD en de Telegraaf

Voor de RID is Griekenland ook een gevaar

Meest recente berichten

Archief

Categorieën